Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 37

Qnnst henni það sérstök reynsla að
^ynnast henni. — Annars kynntist ég
e'nkum prestinum, Barrisja Hunde. Ég
SQt ásamt þeim Gísla og tveim mönn-
um öðrum langa dagstund við spjall
um ástandið i þorpinu, sem ég nefndi
a®an. Honum var ákaflega gaman
a® kynnast. Einn kennari var þarna
'ka, sem mér þótti sérlega gaman
a® kynnast, — lifandi og fjörugur
náungi. Auk þess gœti ég nefnt að-
stoðarmann Ingunnar á sjúkraskýlinu.
ann heitir Káde og er einhver sá
^Prasti túlkur, sem ég hef rekizt á.
arm þýddi gersamlega viðstöðu-
aust af ensku, bœði á amharísku
a9 konsinja, svo að undravert var.
,nsku talaði hann einnig ákaflega
areynslulaust og rétt. Hlýr, skemmti-
e9ur og góður maður.
' Hvaða minningar eða áhrif
yerða svo sterkust, þeqar heim er
komið?
Jú, það eru samfundirnir við
Sv°na nýjan söfnuð. Fáar myndir
Verða þó eins bráðlifandi fyrir okkur
e,ns og að koma til þorps, sem heitir
Gasargi0. Það er um hálftíma ferð
Vestur frá Konsó-stöðinni. Þar komum
viá á virkum degi. Samkoma eða
e'nisókn hafði verið boðuð, en ekki
Var búizt við mörgum á samkomuna.
ar kom þó um fjögur hundruð
^janna söfnuður. Ég held, að ég hafi
rei séð né heyrt aðra eins söng-
®.eði í nokkrum söfnuði, hvorki hér
ne erlendis. Þar sungu allir með ölI-
Urn sér, hvort sem voru ungir eða
ðamiir. Það var áhrifaríkt, að sjá
I etta fólk Ijóma i framan, bókstaf-
e9a talað. Við skildum ekkert, hvað
a sang, en þegar tvö orð heyrðust
saman: „JESUS KRISTOS", þá var
auðsœtt, af hverju það Ijómaði. Þau
orð voru það eina, sem við skildum.
— Það verður algerlega ógleyman-
legur dagur.
Við þefta er ekki öðru að bœta
en því, að ég tel sjálfan mig vera
gœfumann fyrir það að hafa fengið
að taka þátt í að koma þessu starfi
af stað, þótt minn þáttur hafi verið
lítils verður. — Ég gleymi því ekki,
þegar við samþykktum það með
nafnakalli uppi i Vatnaskógi á sinum
tíma að taka við þessu hlutverki
þarna suður frá, og fyrsta já-ið kom
reyndar frá konu þinni. Og það er
áreiðanlegt, — miðað við þœr þreng-
ingar, sem það starf hefur þurft að
ganga í gegnum, bœði af heilsuleysi
og öðru, — að þetta starf vœri ekki
það, sem það er i dag, nema fyrir
það, að sjálfur Guð vinnur það. Þetta
hefur allt verið unnið af miklum
mannlegum vanmœtti, og samt er
árangurinn alveg stórkostlegur. Þeir,
sem starfa þarna í kring og bezt til
þekkja, eru einnig sammála um, að
svo sé, og taka reyndar til þess.
— Og Bjarni Eyjólfsson lifði það,
að þið kœmuð heim með fréttirnar.
— Hann gladdist eins og barn yfir
þessari för okkar. Það var Ijóst, að
hver dagur gat orðið siðastur hjá
honum. •— Og — þú fyrirgefur orða-
lagið — mér fannst hálfpartinn eins
og hann gœti ekki dáið fyrr en kveðj-
urnar og fréttirnar voru komnar sunn-
anað. Fjórum dögum eftir að við
komum, dó hann. — Og við teljum
það mikla velgjörð Drottins við okk-
ur, að við náðum honum lifandi, —
óumrœðilega mikla. — G.ÓI.ÓI.
35