Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 47

^r'sti' þá viil það fyrir hvern mun
cera að lesa og fá tilsögn í kristn-
Um frœðum.
^kumaðurinn stanzar skyndilega
°9 setur börurnar frá sér. Hann þríf-
r 1 hcindlegginn á mér og segir með
„Lá-mú-sö, síra Ólafur, ég
ákafa:
að ég kannist við þetta. Ég var
n°kkrum kristilegum samkomum i
_ anyang fyrir
mörgum árum. Þótt
.9 reyndi til að hrista af mér áhrif-
Þa hafa þó þessar samkomur
aldrei * * . . _ i
^ iioio mer ur minm. En þessar
l^U 'etarmyndir sem ég kann, hef ég
. rt Má frœnda mínum. Hann er krist-
^n,n °g kann orðið ósköpin öll. Og
u angar mig afar mikið til að ganga
námskeið hjá ykk ur.7/
f 9 tók fremur dauft í það, enda
eannst mér hann halda, að aðalverk-
i n' °kkar vceri að kenna fólki að
Sa' eða fannst honum það eitt eftir-
aarvert á kristniboðsstöðinni?
"Til hvers er fyrir þig að fara að
s|/a lesa? Ekki hefirðu efni á að
a slöku við aksturinn og fara að
99i_a yfir bókum?"
^ yO, nei,"svaraði hann, og er nú
SJ°9 QlVarugefinn. „En ég verð nú
Ve^ ^œra iesa- ^9 ma sMdan
ku ° ^v' a^ a samkomur. En
nn' maður að lesa, þá er hœgt að
'esa
Um þetta allt í Bibliunm.
þig
kitnir
Jirí er Þaá nu sérstaklega, sem
angar svo til að geta lesið um
mgunni?"
Urrí'^e^a sem þið töluðuð um, þetta
g6t S/náina og fyrirgefninguna. Það
|0$n ekki skilið, hvernig maður
bjg-.ar vi® syndirnar, þó að maður
rnjn' ^u® fyrirgefa sér. En frœndi
neyttist þó ákaflega mikið, eftir
að hann varð kristinn. Hann losnaði
við ópíumlöstinn, og ekki hefir hann
verið nœrri eins vondur við konuna;
áður átti hann aldrei i friði við nábú-
ana,- en nú hefir þetta allt breytzt."
„Fannst þér þá ef til vill, að rœðan
um syndina og fyrirgefninguna œtti
erindi til þín?"
„Já, mér fannst líka þú eiga við
mig. Ég hef fyrir lögu haft hugboð
um, að gerðir manns fylgdu manni
inn í eilífðina. Konfúsius talaði um
„bá-ing", endurgjald. En mér hefir
ekki verið Ijóst fyrr en nú, hve mikið
liggur á að losna við syndabyrðina.
Ffélt éa, að ekkert lœgi á að hugsa
um það, fyrr en rétt áður en maður
deyr."
„Finnst þér ekki heimskulega seint,
að œtla ekki að losa sig við bresti
sína, fyrr en á grafarbakkanum?"
„Jú. En svo er þetta alveg óþol-
andi að vera svo syndugur og vond-
ur, að maður er hrœddur við Guð,
föður sinn á himnum, og er glaðastur
þœr stundirnar, sem maður hefir ekki
nafn hans í huga sér. — Tvisvar hefi
ég beðið Guð að fyrirgefa mér synd-
irnar. En ég get ekki skilið, hvernig
ég get losað mig við þœr, hœtt að
syndga, þó að Guð vildi fyrirgefa
mér."
Nú fór mér loks að skiljast, að
honum var eitthvað meira í huga, en
að vilja lœra að lesa. Hann þarfn-
aðist leiðbeiningar í sáluhjálparefn-
um. Trúhneigðin vanrœkta gerir vart
við sig, þorstinn eftir Guði.
„Þú hefir ekki öðlazt fyrirgefning-
una ennþá; en syndafjöturinn fellur
af okkur, samstundis og við eignumst
hana.
45