Kirkjuritið - 01.04.1972, Side 50

Þœr eru ekki allar duglegar að lesa.
Það hefur ekki tíðkazt að stúlkur
gangi i skóla. En ekki er auðvelt að
setjast á skólabekk, þegar maður er
orðinn fullorðinn. Að þessum undir-
búningi loknum ganga þœr til kirkju.
Söfnuðinn get ég séð fyrir mér
hvenœr sem er. Við fyrstu sýn fannst
mér allir kirkjugestir hver öðrum líkir.
Flestir eru á bláum baðmullarfötum
með sama sniði. Karlmenn eru þó
flestir í síðum kjólum til hátíðabrigða.
Konur í buxum og síðri treyju, en
sumar þó í síðum kjól. Allir eru með
gljásvart hár, dökk augu og gulbrún-
an hörundslit. Við nánari kynni sá
ég, að andlit þeirra voru eins ólík
og í nokkrum söfnuði hér heima.
í þessum söfnuði áttu orð Páls
vissulega við: „Lítið til köllunar yðar,
brœður,- þér eruð ekki margir vitrir
að manna dómi, ekki margir máttug-
ir ekki margir stórœttaðir. . . En það,
sem ekkert er, hefur Guð útvalið . .
Þarna situr Hó Er-sá, bláfátcek ekkja,
en alltaf glöð og þakklát. Hún ,,á
sér svo dýrðlegan Drottin", hún Hó
Er-sá. Oft kom hún inn til mín til
þess að segja mér hve óumrœðilega
góður Drottinn vœri henni. Alltaf hafði
hún nokkra aura til að leggja í sam-
skotin. En ég vissi, að þeirvoru „skerf-
ur ekkjunnar". Eftir margra ára borg-
arstyrjaldir og rœningjaóeirðir voru
ekkjur ! Tenghsien ótrúlega margar.
A einni samkomu töldum við 82
ekkjur.
Hú-sá er frá flóttamannahverfinu
úti við Vesturhlið. Hún er greind, ró-
leg og virðuleg og er ein af stoðum
safnaðarins.
Og þarna er Djang-sá, sem var svo
skrýtin, þegar hún fyrst byrjaði 0
koma á kristniboðsstöðina. Nú hv!Hr
friður yfir litla hrukkótta andlitinU
hennar og gleði skín úr augunum-
Lí-sá situr alltaf á innsta bekk, fyr'
ir framan rœðustólinn. Hún var tor'
nœm og skilningssljó og átti mj°9
erfitt með að lœra. Það gerðist einu
sinni á vakningasamkomu, að hnn
hrópaði upp yfir sig í miðri samkomu-
„Ég sé það, ég sé það!" Hvað s°
hún? Hún sá Guðs lambið, sem bar
syndir hennar. Við vorum að syn9la
söng, sem byrjaði á þessa leið: „Sja^^
lambið Guðs, er bar syndir þínar ■ • •
Eftir það var Lí-sá sem ný manneskjo-
Þarna, í miðri kirkju, er kona huS
varðar kristniboðsstöðvarinnar. Hun
er greind og dugleg og hreina^!j
kvenskörungur. Sumir mundu ef 1
vill hafa kallað hana kvenskass, a^ur
en hún snerist til trúar. Það var hun
sem henti nýfœddu barni sínu ut
sorphaug í brœði sinni yfir, að Pa^
var stúlka, en ekki drengur. Bam^
bjargaðist þó og óx upp og va
yndisleg stúlka og þótti bœði móður
hennar og öllum, sem hana þekktu>
vœnt um hana. Hún fór í Biblíusk0 0
og varð síðar ein af okkar beztu kven
trúboðum.
Á innsta bekk út við glugga he u'
Vú Há-shan, elzti meðlimur safna^ar
Ju
kín'
ins, sitt fasta sœti. Og þarna er
Sien-sheng. Hann kennir okkur I ^
versku og er sjálfsagt margbúinn
lesa Biblíuna spjalda á milli, öll P
ár, sem hann hefur kennt kristni°°
um. En hjarta sitt hefur hann e .
opnað fyrir orðinu, það hefur a' r®
náð lengra en til heilans. Öðru
gegnir um Djeng Sien-sheng. Hann
48