Kirkjuritið - 01.04.1972, Síða 60

vœri að pukrast með eitthvað. Milli
handa hafði hann stóran og fagran
silfurkross í keðju. Rétt í þessum svif-
um hafði honum borizt bréf fró Nor-
egi, og þar í var þessi kross, —
þakklœtisvottur fyrir þrjótíu og fimm
ára starf í þágu kristniboðsblaðsins
UTSYN á íslandi. — Ég hugsaði: Nú
hefur Guð sœmt þig því heiðurstákni,
sem þú varst vel að kominn.
Frá því um áramót var fastmœlum
bundið, að Bjarni kœmi í Skálholt 22.
janúar, ef hann lifði. Hann andaðist
að Vífilsstöðum að kvöldi þess 18.
janúar. Einhvern daganna eftir dauða
hans heyrði ég þessa sögu: — Að
kvöldi hins 9. janúar var tekið í
notkun lítið KFUM-hús í Breiðholts-
hverfi. Þar var þá saman kominn um
tugur ungra pilta, sem unnið höfðu
af mikilli fórnfýsi að viðgerð og um-
bótum hússins. Bjarni ávarpaði þá og
gaf hverjum þeirra einn af krossum
slnum, rakti helgar minningar, er
bundnar voru krossunum og talaði
hvatningarorðum til hvers og eins.
Að loknum þessum fundi átti hann
sjálfur engan slíkan kross. Dálitla
baráttu hafði það kostað hann að
farga þeim öllum. — Daginn eftir
kom svo krossinn frá Noregi. Vinur
Bjarna, Tryggve Bjerkrheim, ritstjóri,
hafði fundið gripinn óvœnt í verzlun,
keypt hann og farið með hann beint
úr verzluninni á pósthúsið.
Réttri viku eftir jarðarför Bjarna
símaði séra Magnús Runólfsson til
mín og spurði, hvort ég gœti skroppið
til sín á unglingafund þá um kvöldið.
Ég varð glaður við. Nokkru fyrir fund
var ég kominn austur. Mér þótti gott
að sjá gráan koll séra Magnúsar utan
af götunni gegnum gluggann, en eg
var varla kominn í garðshliðið, þegar
hann var kominn út á stétt að taka
á móti mér.
Við áttum saman góða kvöldstund-
Unglingarnir komu á réttri stundu,
nokkrir piltar og stúlkur. Ég fann,
að séra Magnús var leiður yfir þvl'
að þau vceru í fœrra lagi, en þa^
gerði mér ekkert til. Mér fannst
eiga heima í hópnum, af því a^
þetta var hans fólk. Auk þess var
einn pilturinn kunningi úr sumarbúð-
um í Skálholti. Séra Magnús settist
við harmóníið og við sungum saman
söngva, sem ég hafði sungið með
honum á Y.D.-fundum í stóra salnum
á Amtmannsstíg, þegar ég var dreng-
ur innan við fermingu. ■— Þótt e9
sœi nú á honum aldursmörk, fannsf
mér krafturinn samur og röddin sins
björt og forðum. Hún var einstakleg0
vel fallin til forsöngs fyrir dreng1-
— Ég sagði sögu og talaði dáh'1
um Biblíuna, því að Biblíudagur v°r
í vœndum. í návist séra Magnúsar
fann ég til þess, að þetta var fátcek
legt tal. Ég vissi svo glöggt, hve
vel hann kunni að tala við börn °9
unglinga.
Eftir fundinn voru veitingar frarT1
bornar, öl og kex. Þegar hver v°r
farinn heim til sín, snœddum við tve1
kvöldverð í nœði í eldhúsinu á Kirkju
hvoli. Margt bar á góma, þar
meðal sálmakveðskap og það, sen1
gefur sálmum lífskraft, — einn'9
predikun Orðsins. Ég hafði ar® ^
því, hve miklu vœri auðveldara ,
sá í hinn góða jarðveg. Séra MagnUS
tók ekki undir það. Hann sagð's
ekki vita um ávöxt af sáning sinnl'
58