Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 92

og sá, að menn talist við augliti til
auglitis. Þegar samskiptaslit hafa orð-
ið og öll ráð hafa komið fyrir ekki
að koma á samskiptum að nýju, þá
er aðeins eitt, sem getur komið slík-
um samskiptum á að nýju, og það
er að fara og tala. Komi það að engu
haldi, þá eru slitin algjör.
Tal er einnig hin f I j ó t v i r k -
a s t a aðferð allra samskipta. Við
nefndum það áður, að nú sé öld hrað-
ans. Hraðinn berst ekki gegn hinu tal-
aða orði, heldur girðir sig því. Vís-
indamenn hafa vitað það um nokkurn
tíma, að þeir geta ekki notað bœkur
til að koma á framfceri hugmyndum
sínum, því að það tekur of langan
tíma að setja þœr saman. Þegar
þœr svo koma út, eru líkur á því,
að hugmyndir þœr, sem fram eru
settar séu úreltar orðnar. Því er
það, að vísindamenn nota dagbœk-
ur, en þœr eru líka ófullnœgjandi.
Þess vegna er reynt að koma upp
vísindamiðstöðvum, þar sem vísinda-
menn frá ýmsum löndum geta komið
saman til lengri eða skemmri tíma
og talað saman. Það er nú áþreifan-
legur og mikill skilningur á því, að
tal er m á t i n n , sem nota verður
í samskiptum manna, einmitt vegna
hraðans í lífi nútímans, enda þótt
þessi hraði valdi því, að áheyrand-
inn vilji ekki verja tíma sínum I það
að nema staðar og hlýða á, nema
hann sé á einhvern hátt sannfœrður
um gildi þess, sem sagt verður.
Framfarir nútímans í vísindum, er
lúta að fjarskiptum hafa einnig aukið
mikilvœgi hins talaða orðs, Ný tœkni
í sœsímastrengjum og gervihnöttum
hafa bœði aukið styrk hins talaða
orðs og sömuleiðis stœkkað þau svið/
sem það nœr til. Á sviði hins dagle9a
og almenna lífs hefir notkun segul'
bandsins aukið áreiðanleik hins tal-
aða orðs til mikilla muna. Blaða-
maður, sem fylgist með tímanurri/
notar nú „rafeinda-krassbók" („eleC'
tronic notebook"), sem hann talar '<
en notar ekki blýant og pappír.
Þegar litið er á þessa þróun nUj
tímans um meðferð og mikilvceg1
hins talaða orðs, þá er vart œtlandh
að hið talaða orð hafi minna °9
minna hlutverki að gegna í því a
koma á framfœri hinum kristna boö
skap, og það því fremur, sem viður'
kennt er, að þjónusta Orðsins er ser
stök eign kirkjunnar. Það er ekk'
notkun hins talaða orðs, sem veldur
því, að gildi predikunarinnar er dreg
ið í efa nú á dögum. Vandinn e<
fólginn í ofgnótt orða í lífi nútímanS'
að dauðamein mannsins eru orð °9
lífshraðinn, sem berst gegn allri rl
hneigingu til að setjast niður °9
hlýða á. Til þess að predikunin 9etl
lifað í þessu samhengi, þá verður
efni, form og framsögn að vera þan(1
ig, að hún sé metin þess virði, a
á hana sé hlýtt, þrátt fyrir þcer an
stœðu staðreyndir, sem nefndar ha
verið. Það gœti því orðið, að kirkjarJ
verði rekin til þess eða kölluð n
þess, — eftir því hvernig við
á málið, — að afla sér nýrrar þe^
ingar i meðferð hins talaða °r
til þess að geta fylgst með f'manl^1tj
sem við hrœrumst í. Sömuleiðis 9
það orðið, að 20. aldar kirkjan, se
nú kveinar, vegna hins augljósa d°rn
rekuástands, þurfi að endurupp9° ^
og viðurkenna hina eiginlegu og s