Kirkjuritið - 01.12.1973, Qupperneq 42

klám bannað, en nú er bóka- og
blaðamarkaður yfirfullur af þessu og
létt fyrir unglinga að komast yfir það.
Þar fá þeir sannarlega uppfrœðslu í
alls konar stellingum og ónáttúru, sem
ekkert á sameiginlegt með þeirri kyn.
hvöt, sem Guð hefur vakið í brjósti
mannsins og iðka á í kœrleika.
Það má ekki lengur tala um boð
og bönn og tœpast um siðgœði al-
mennt og þá auðvitað ekki um kristið
siðgœði, sem er þó undirstaðan und-
ir þeirri siðgœðiskennd, sem flestir
hafa þó meira eða minna af hér á
Vesturlöndum. í nefndarálitinu á bls.
207, þar sem talað er um kennslu
og siðferðismat, stendur orðrétt, ,,vara
ber við óskhyggju í sambandi við
kennslu og samningu námsbóka um
kynferðismál, mega kennarar og höf-
undar ekki miða við, h'vað þeim þykir
sjálfum œskilegt kynferðislegt við-
horf, heldur hitf, hvernig unglingar nú
á tímum lifa í raun. Má benda á að í
Sviþjóð, þar sem almenn uppfrœðsla
um kynferðismál þykir annars til fyr-
irmyndar, hafa höfundar kennslubóka
einmitt verið gagnrýndir fyrir þess
háttar vinnubrögð". Og mér er spurn,
hverjir eru þeir, sem gagnrýna? Eru
það ekki einmitt þeir, sem með laus-
lœti sínu og ábyrgðarleysi, eru að
grafa undan stöðu heimilisins og alls
þjóðfélagsins? Samkvœmt þessu, þá er
bara að sœtta sig við það, að siðgœð-
inu hrakar og ekkert reynt að sporna
við því. Nœst verður það sennilega —
úr því að margir stela meira eða
minna, þá er þjófnaður ekki lengur
ámcelisverður. Af hverju má ekki ein-
mitt kenna unglingum að bera virð-
ingu fyrir sjálfum sér og þeim, sem
þeim þykir vœnt um? Allt er mér leyfi-
legt, en ekki allt gagnlegt, „allf er mér
leyfilegt, en ég má ekki láta neitt ná
valdi yfir mér,“ sagði Páll forðum.
í frumvarpinu er skýrt tekið fram að
fóstureyðing sé alltaf neyðarúrrœði og
tœpast er hœgt að þakka þeim svo
sjálfsagðan hlut. Einnig er benf á, að
höfuðáherzluna verði að leggja a
uppfrœðslu um getnaðarvarnir °9
aldrei megi líta á fóstureyðingu sem
getnaðarvörn. Þetta er auðvitað mjög
mikilvœg atriði, bœði innan hjóna-
bandsins og utan, þótt ég vilji ekki
líta á það sem viðurkenningu á rétti
siðleysisins, sem nú er svo útbreitt.
Auðvitað er bezt að byrgja brunninn
áður en barnið er dottið ofan í hann.
Það er vissulega mikilvœgt að upp'
frœða um getnaðarvarnir og þá a^
uppfrœða manninn ekki síður en kon-
una. Hingað til hefur það aðalleg0
komið í hlufverk konunnar að „passa
sig" eins og sagt er, en karlmaðurinn
hefur sótt á og ekki haft þá ábyrgðar'
tilfinningu, sem honum ber. Þótt hann
geti ekki gengið með það barn, sem
verður til af hans völdum, ber hann
ábyrgðina ekki síður en konan. Þess'
hugsunarháttur kemur einnig frarn 1
fóstureyðingarfrumvarpinu og í urn'
rœðum um þetta mál. Þetta virðis^
vera einkamál konunnar. Auðvitað a
ábyrgð mannsins og konunnar að vera
jöfn, bœði gagnvart getnaðinum °9
gagnvart því lífi, sem kviknað hefur
af þeirra völdum og gagnvart uppel
barnsins, sem fœðist. Að skapar'nrJ
hefur falið konunni að bera nýtt 1
undir belti sér, er engin tilviljun °ý
konan á ekki að líta á það sem hvó
heldur sem forréttindi. Hœtt er við a
328