Kirkjuritið - 01.12.1973, Síða 76

látin leika þar lausum hala til sundr.
ungar.
Nœstu 25 ár verða án efa mótunar-
ár sem hin fyrri. Alkirkjuráðið hefir
ekki orðið það kristna samfélag, sem
því var œtlað. Framtíðarverkefni verða
því þau, sem einkennast af kjörorði
samtakanna: „AÐ JÁTA DROTTIN
JESÚM KRIST SEM GUÐ OG FRELS-
ARA".
SambúS ríkis og kirkju í Austur-
Þýzkalandi
Kirkjan í Austur-Þýzkalandi hefir mjögi
veika stöðu eins og gefur að skilja í
kommúnista ríki. En ungt fólk metur
og sér þjónsstöðu kirkjunnar, því að
þjónsstöðu hennar fylgir einnig þján-
ing. Þjóðkirkjan, Volkskirche, sem er
evangelisk er þó ekki eins líflaus eins
og ýmsir gœtu œtlað, þótt hún hafi
orðið fyrir miklum þvingunum. Ellefu
milljónir manna eru skráðir meðlimir
hennar en íbúar eru í heild 1 8 milljón-
ir.
Raunverulegt kirkjufólk er þó ekki
nema einn af hundraði, þá er átt við
þá, sem sœkja reglulega kirkju. Kirkj-
um hefir ekki verið lokað sakir vönt-
unar á tilbiðjendum og hörgull er ekki
á prestum eins og cetla mcetti i slíku
ríki. Hinn rómversk-katólski minni
hluti sœkir mjög vel kirkju og heldur
vel saman. Hinir rómversku njóta mjög
íhaldssamrar leiðsagnar, og það virð-
ist valda því, að stjórnin veitir þeim
ýmis forréttindi, sem evangelískir
menn fá ekki notið. Ríkisvaldinu fell-
ur þessi ihaldssemi vel í geð. Verður
þó að segja, að margir hinna yngri
katólsku presta vildu gjarnan taka til
hendinni í þjóðfélagsmálum, en þeim
er haldið niðri bœði af ríkisvaldinu
með hótunum sínum og hugmynda-
frœðilegu þvingunum og af kardinála
sínum, sem telur þessa íhaldsserru
viturlega í sambúð við ríkið. Megin
hluti kristinna manna teljast til hinna
evangelisku kirkjudeilda. Austur-
Þýzkaland er raunar föðurland hinnar
lúthersku siðbótar. Töluverð spenna
rikir milli hinnar evangelísku kirkju og
ríkisins, en það virðist einnig vera
nokkurs konar samkomulag um gagn-
kvœmt afskiftaleysi á yfirborðinu og
gagnkvœma viðurkenningu. Þegar
minnzt var 450 ára afmcelis lúthersku
siðbótarinnar fyrir nokkrum árum, þa
hélt hin guðlausa ríkisstjórn Austur-
Þýzkalands upp á það og gaf úr fri'
merki í tilefni þessara tímamóta. Sam
band lútherskra kirkna lýtur forustu,
sem sýnir yfirvöldum vissa hollustu en
engan undirlœgjuhátt. Á kirkjufun
um og þingum er vandi kirkjunnar
rœddur opinskátt í áheyrn ríkisfulltruC/
sem þar krefjast að vera viðstad ir-
Ríkisvaldið er þar gagnrýnt. Þetta sýn^
ir að ofsókn á hendur kirkjunni
ekki öðru vísi en óbein. Kirkjan a
miklum erfiðleikum. Hún fœr að vl5^
að kjósa leiðtoga sína án íhlutuna,
ríkisins, en hún fœr ekki að ráða P
hverjir verði kennarar í guðfrœði,v
íkisvald10
háskólana. Þannig hefir rik
kkru
aðstöðu til þvingana og að no ^
leyti getur það ráðið, hvers kor^
starfsmenn kirkjan fœr. Enginn
inn maður fœr að vera kennari
við
un
skóla ríkisins. Hér rœður því þvinð
og réttindamissir. ef
Einn erfiðasti vandi kirkjunnar,
362