Kirkjuritið - 01.12.1973, Síða 80

við samverkamenn Guðs, á sama hátt
og í I. Kor. 3,9. Og hér stendur post-
ulinn og þeir hinir, sem hann á við, er
hann segir „vér", í undarlegri afstöðu
til hinna, sem hann beinir orðum sín-
um til: „Guðs samverkamenn erum
vér" ritar hann og heldur síðan áfram:
„Guðs akurlendi, Guðs hús eruð þér".
Bœði akurlendið og húsið sýna okk-
ur, að hér er átt við þiggjanda, objekt,
þess rœktunar og uppbyggingarstarfs,
sem Guð vinnur og samverkamenn
hans. Við verðum að skilja 6,1 á sam-
svarandi hátt: Nokkrir eru kallaðir á
sérstakan hátt og eru „samverka.
menn", meðan aðrir kristnir menn eru
þeir, sem starfað er á meðal, og á-
minningin til þeirra er þessi: „En sem
samverkamenn hans áminnum vér
einnig, til þess að þér skulið ekki til
einskis hafa meðtekið náð Guðs."
í sambandi við „þjónustu friðþœg-
ingarinnar" er einnig alveg Ijóst, að
þessi þjónusta, eða þá þetta „em-
bœtti" er sérstaks eðlis: Það er talað
um „erindreka í Krists stað", og enn-
fremur: „Vér biðjum í Krists stað".
Og áfram: „Hann gaf oss þjónustu
sáttargjörðarinnar", og: „Fól oss á
hendur orð sáttargjörðarinnar". Þessi
þjónusta felur í sér, að við erum sam-
verkamenn Guðs á svo sérstakan og
náinn hátt, að ritað er, að það er „eins
og það vœri Guð, sem áminnti fyrir
oss'*.
Þetta „eins og" er alls ekki einhver
innihaldslaus samlíking, heldur er
þetta þýtt þannig á sœnsku: „Það er
Guð, sem áminnir fyrir okkar munn".
Þegar þetta er mögulegt, á það rót
sína í því, að Guð „fól oss á hendur
orð sáttargjörðarinnar". f sœnsku þýð-
ingunni segir: „Hann hefur trúað oss
fyrirorði sáttargjörðarinnar,". í norskri
ritskýringu frá fyrri árum voru menn
svo djarfir að segja: „í þessari stöðu
er hann beinlínis sjálfur meðvitandi
um, að hann er staðgengill Krists"
(Odland í skýringu á II. Kor. 5,20).
í nútímaguðfrœði norskri er það
„staðgönguhugmyndin" (representa-
sjónstanken), sem rœtt er um í þessu
sambandi. í hvaða skilningi getum við
út frá Nt. talað um slíka „Kristsstað-
göngu"? Er hér um að rœða, að sér-
stökum „embœttismönnum" kirkjunn-
ar sé trúað fyrir þessu, eða hefur kirkj-
unni allri verið trúað fyrir því eða öll-
um trúuðum mönnum á sama hátt?
í sœnskri guðfrœði fáum við afar
áhugaverða mynd af guðfrœðileg®-1
vinnu, sem fjallar um þessa spurn-
ingu og aðrar henni skyldar. Þá á eg
sérstaklega við „Prestsembcettið. Bók
um embœttishugtak ólíkra kirkju-
deilda" (útg. H. Blennow 1951) °9
„Bó'k um embœtti kirkjunnar" (útg. Hþ
Lindroth 1951), ásamt því mati a
Erik
Em-
þessu embœttishugtaki, sem Per
Persson framkvœmir í grein sinni ,
bœtti kirkjunnar sem Kristsstaðgangu
(Lund 1961). í þessu sambandi ver
ur einnig að nefna danskt framlag '
hinnar norrœnu umrœðu um embcettis
hugtakið: „Embœtti kirkjunnar' e^'r
Regin Prenter (1965). Norska framluð
ið í þessari umrceðu er lítið að vöxt-
um, mest stuttar greinar. Samt ver
Ijóst, að menn eru ekki að reyna a
koma sér hjá því að glíma við Þe^j'
vandamál. Það sýna tvö nefndará '
„Starfsverkefni prestsins og kröfut^
ar til prestsmenntunarinnar
1972:31) og „Norska kirkjan og
ríkið-
366