Kirkjuritið - 01.12.1973, Qupperneq 83

Á þessum mótum tíma og ei-
lífðar er unnt að tala um þjónustu
friðþœgingarinnar og gjöra þar með
rað fyrir, að menn, sem sjólfir eru al-
9|órlega hóðir hinni raunverulegu
v©rkan friðþœgingarinnar, geti lagt
S|ff af mörkum til þess, að móttur
friðþœgingarinnar í heimi okkar
rnannanna geti náð til nýrra manna,
manna, sem lifa undir reiðinni, en eru
skapaðir til samfélags við Guð.
^annig metur postulinn starf sitt.
^riðþœgingin er fullkomnuð stað-
r&ynd: Guð sœtti heiminn við sig. En
nu kemur maður, sem hrópar til ann-
Urra manna: „Látið sœttast við Guð."
ann á engan þátt í því, að friðþœg-
'ngin er til okkar komin í sögunni. En
ann leggur sitt af mörkum til þess,
a áhrifin af þessari sögulegu stað-
mynd mœti mönnum enn i dag sem
°ð, nnöguleiki, sem verður aftur
|a nvirkur og á hinn fyrsta hvíta-
sunnudag fyrir afturhvarf og trú.
Nú
gœti einhver ykkar e. t. v. bent
a; að postulinn segi einhvers staðar
þ'að að um' að hann „uppfylli . . .
' fern enn vantar á Krists-þjáning-
L nar (Kól. 1,24). Síðar munum við
Dendn ' i
I , a- hvar þessi hugsun kemur
ej 1 "þjánustu friðþœgingarinnar",
^ns og Vj§ höfum talað um hana
n9að til. En eitt er fullvíst: Engin
gr nUsta okkar hálfu getur komið til
gÍQ^ ' stað þess, sem Guð hefur
þa ' Kr'sti. Friðþœging Krists, fórn
°a Sri^r'r syndir okkar er fullkomnað
skirS- * Verk Hún var fœrð eitt
hefur' kyr'r ol1"' °9 »með einni fórn
sem u Um aiciur fullkomnað þá,
14) öTl aðir verða" (Hebr. 10,10 og
boðun Páls útilokar þann
möguleika, að við mennirnir þurfum
að „bœta einhverju við" verk Guðs.
En hverjir eru svo kallaðir til þess-
arar þjónustu friðþœgingarinnar? í
grundvallaratriðum eiga allir menn
sama rétt og hafa sömu skyldu til
þess að ganga inn í þessa þjónustu.
Hér má nefna dœmi frá sœnskri guð-
frœði, þar sem þessar spurningar eru
mjög á dagskrá um þessar mundir.
„Eins og Guð var í Kristi og friðþœgði
heiminn við sig, þannig er Kristur nú
í hinum kristna manni" (Odeberg).
Eða: „Sérhver kristinn maSur getur
verið „náunga sínum Kristur", þegar
þess er krafizt af honum að gefa ná-
unga sínum í neyð hans það orð fyrir-
gefningarinnar, sem hann sjálfur hef-
ur þegið af Kristi" (P. E. Persson). Hver
kristinn maður á að lifa og starfa í
þjónusfu friðþœgingarinnar, ekki að-
eins í bœn sinni og vitnisburði í lífinu,
heldur einnig með vitnisburði í orði.
Guðs ríki hefur ekki komið í tíma og
rúmi aðeins fyrir þjónustu „sérfrœð-
inganna". „Orðrómurinn um hann"
hafði svo óendanleg mikið gildi,
meðan hann sjálfur gekk um götur og
stíga. „Orðrómurinn um hann" hefur
jafnmikið gildi í dag. Orð Jesú, er
hann sagði: „látið Ijós yðar lýsa
mönnunum", gilda fyrir alla lœri-
sveina hans á öllum öldum. Þau eru
áminning til þeirra um að flytja öðr-
um mönnum þann sannleika, sem
þeir sjálfir hafa þegið. Það var „allur
flokkur lœrisveina hans", sem lofaði
hann hárri raustu „fyrir öll þau krafta-
verk, er þeir höfðu séð" (Lúk. 19,37),
en ekki aðeins þeir tólf. Og Jesús not-
ar einmitt þarna tœkifœrið til þess að
vísa á bug gagnrýni með því að segja:
369