Kirkjuritið - 01.12.1973, Qupperneq 86

unni um þetta efni hjá t. d. Per Erik
Persson og Regin Prenter, jafn ólíkir
og þeir annars eru um mörg atriði,
sem snerta embœttisguðfrœðina. Pers-
son segir t. d.: „Það að kirkjan er
bundin „orðinu" felur í sér, að hún
er bundin „embœttinu", því að „orð-
ið“, sem hér um rœðir, er ekki yfir-
andlegt orð, sem aðskilið er frá hinu
raunverulega lífi og tilveru mannsins,
heldur einmitt þetta „ytra orð“ fagn-
aðarerindisins, sem stöðugt er boðað
í orðum og verkum þeirra manna, sem
hafa embœttið með höndum. En þessir
menn eiga ekki í sjálfum sér neina
sérstaka eigind eða getu, hvað sem
það annars merkir, sem gefi „orðinu"
kraft sinn, heldur eru þeir aðeins flytj-
endur, aðeins tímabundin verkfœri í
hinu stöðuga og áframhaldandi starfi
„orðsins" eða „embœttisins" í hinum
breytilega heimi." Og Regin Prenter
orðar þetta svo: „Myndugleiki Krists-
umboðsins hvílir þannig á innihaldi
hins postullega fagnaðarerindis, og
vitnisburður postulanna staðfestir
sannleika þess, en ekki á hinu, að
boðandinn sjálfur sé sjónarvottur. „Sá
sem hlýðir á yður, hlýðir á mig“ (Lúk.
10,16). „Vér biðjum í Krists stað: Lát-
ið sœttast við Guð“ (IIKor. 5,20) gildir
um hvern þann, er boðar hið postul-
lega fagnaðarerindi." í þessari merk.
ingu er hin óslitna postullega vígslu-
röð óslitin röð sannleikans, og röS
sannleikans er hinn frjálsi farvegur
fagnaðarerindisins.
Presturinn œtti að vita, að maður-
inn innan í hempunni er ósköp venju-
legur maður, því að allir aðrir gjöra
sér grein fyrir því. Samt má hann aldr-
ei gleyma þvi, að þessi maður er frá-
tekinn af Guði til alveg sérstaks hlut-
verks. Hér gagnar ekki að segja: Þar
sem ég er aðeins venjulegur maður,
þá er hlutverk mitt að vera slíkur, —'
vera manneskja og meðbróðir annarrd
manna. Hvað álitum við um fiðluleik-
ara, sem segði, að hann vildi sannar-
lega ekki lengur cefa sérgrein sína,
heldur vinna að framgangi tónlistar-
innar með því að vera meðbróðir? Sa
sem fcer köllun til þess að leika a
hljóðfœri og getur það, hann á a®
leika fyrir mennina, leika þannig,
skýin sópast burt og menn sjái óend-
anleikann á bak við þau. Sá sem er
„kallari" og „sendiboði" Guðs, á a^
ganga þá leið, sem liggur að hjörtum
mannanna og þegar þangað er kom-
ið, á hann að hrópa: Svo segir Drott-
inn.
i að
Vissulega verður hann að taka
sér önnur verkefni og takast aðror
skyldur á herðar. Hann verður a
heyja einvígi við andstœðinga Guðs,
hvar sem þeir gjöra vart við sig- p ^
er víst hérna, sem við getum sagt,
við uppfyllum á holdi okkar það, se^
enn vantar á Kristsþjáningarnar,
heilla fyrir líkama hans, sem er so
uðurinn. Jafnvel þótt við verðum a _
keppa eftir því að finna skynsamleg^
skiptingu milli hinna margvís eg^
starfa í kirkjunni, þá býst ég ekki
því, að við getum alveg losnað ^
hinu lítilfjörlega, smámununum, e ^
komizt hjá þeim. Sem lúterskir Pre^g
ar megum við aldrei gleyma þv|,
Lúther talaði um köllunarstarfið se^
hluta af „krossi" kristins man
Prestsstarfið er einnig að hluta
372