Kirkjuritið - 01.12.1973, Qupperneq 90

einnig opinberun kœrleika Guðs. Páll
lýsir þessum kœrleika sem frávita kœr-
leika. II. Kor. 5,13—15. Friðþœgingin
og hin mikla umbreyting er heimska
fyrir hinni upplýstu skynsemi manns-
ins, sjá I. Kor. 1,1 8ff. En Páll varð grip-
inn þessum kœrleika, sem umbreytti
öllu og birti víddir í sambandinu milli
Guðs og manns og gaf ný verkefni
hér í heimi.
6. Það er ekki hœgt að aðskilja
persónu Krists frá friðþœgingunni.
Friðþœgingin er í beinum tengslum
við holdtekjuna. Umbreytingin krefst
þess, að Kristur sé maður og Kristur
sé Guð. Hann gat aðeins tekið synd
og dauða mannsins á sig sem maður.
Hann gat aðeins gefið manninum rétt-
lœti, heilagleika og eilíft lif sem Guð.
Þegar umfang friðþcegingarinnar í
Kól. 1,20 er víkkað, svo að það nœr
til ta panta, alls, allrar sköpunarinn-
ar, þá er það í samrœmi við það, að
Kristi er lýst sem frumburði allrarsköp-
unarinnar, enda var allt skapað í
honum .... Allir hlutir eru skapaðir
fyrir hann og til hans" 1,16.
7. Þessi friðþœgingarhugsun Páls
fœrir kirkjunni verulega erfiðleika í
prédikun hennar í dag og leiðir stund-
um til breytingar á friðþœgingarhug-
takinu. Þetta sjáum við bert í nú-
tímaguðfrœðinni.
8. Menn afneita ekki raunveruleika
hins illa eða vanda mannsins, en þeir
túlka orsakir þessa á annan hátt en
Páll, og þess vegna fœr friðþœging-
in aðra merkingu en hjá honum. Jesús
á krossinum verður tákn um þjáningu
og kvöl mannsins, ekki þjáningu og
kvöl Guðs. Maðurinn tekur í sínar
eigin hendur útrýmingu hins illa.
Maðurinn setur sjálfan sig í miðpunkt
og ýtir Guði til hliðar.
9. Menn sannreyna raunveruleika
hins illa i heiminum, en þeir útskýra
tilveru þess á óbiblíulegan hátt. Þó
er syndin orðin hluti af sköpuninni, er
hluti af tilveru mannsins, og syndafall
hefur aldrei átt sér stað, I. Mós. 3.
Syndin á ekki rót sína í ákveðnum
verkum. Þess vegna verður að útrýma
verkunum syndarinnar innan sköpun-
arinnar sjálfrar, en ekki „í hinu ytra
Mat Biblíunnar sýnir greinilegt sam-
band milli boðorða Guðs og brota
mannsins gegn þeim, sem leiða til
refsingar vondra verkana. Guð getur
ekki afsalað sér heilagleika og rétt-
lœti.
í bók sinni „Drepsóttin" sýnir Albert
Camus tvo möguleika, tvo algjörlega
heimspekilega-guðfrœðilega mögu-
leika. Lœkninn, sem berst gegn drep-
sóttinni og sýnir náungakœrleika 1
verki. Prestinn, sem gjörir ekkert, af
því að hinn góði almáttugi Guð hefur
sent drepsóttina og maðurinn megaar
ekki að berjast gegn Guði. En til er
þriðji möguleikinn, hinn biblíuleg1-
Guð berst gegn hinu illa. Nútímagað-
frœðinni hcettir til þess að láta mann-
inn sjálfan berjast gegn hinu iHa'
„drepsóttinni", með öllum tiltœkum
þjóðfélagslegum og stjórnmálalegum
ráðum. En þeir komast ekki fyrir rœt'
ur hins illa. Kristur verður s ka nda
on, hneyksli, eða Guð verður ,,þia|]
ingabróðir" á krossinum, en hann fri
þœgir ekki heiminn við sig.
10. Við drögum einnig úr gildi tr'^
þœgingarinnar að ofan, ef við viður
376