Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 63
Ragnar Ásgeirsson:
Grænkálið
HANN Guðmundur Ingi á Kirkjubóli leitar ekki langl
yfir skammt að yrkisefnum. Þau finnur hann mörg
og aðlaðandi heima hjá sér, í kringum hæinn. Allt
verður honum að yrkisefni, mjólkin, hrútarnir, kartöfl-
nrnar og grænkálsplönturnar i garðinum. Flest önnur
skáld okkar myndu ganga fram hjá slíku með nokkrum
fýlusvip, segjandi: „Þetta eru óljóðræn yrkisefni.“ En
hvað úr efniviðnum verður, fer eftir smiðnum.
Einn yetrardag, þegar hin önfirzka hyggð var snævi liul-
hi, sá Guðmundur Ingi livar nokkrar grænkálsplöntur
stóðu upp úr fönninni, og þá varð til kvæðið um græn-
kálið, sem er svona:
Heyrðu, veiztu hvað það er,
hvítum upp úr snænum
sem á lofti hefur hér
hóp af hlöðum grænum?
Stendur þar í þéttri röð.
Það eru noklcur grænkálshlöð,
hezta kál i bænum.
Gefðu þér nú tíma og tóm,
lil að sjá það hetur.
Þetta er gott og göfugt blóm,
— grænt um miðjan vetur.
Frítt á sumri, fegurst þó
finnst mér, að í vétrarsnjó
grænt það staðið getur.
Þegar flest, sem fagurt grær,
fallið er og dáið;
rófur geymdar frosti frá,
fölnað lauf og stráið,
•jt
J ÖRI)