Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 100
mér er sagt, að ríkið verji livorki meira né minna en
fimm þúsund krónum til þessara hluta á ári hverju. Munu
hæstu styrkirnir nema allt að fimm hundruð krónum, enda
nefnist þetta betlistyrkur og er sannmæli. Þetta liefir víst
ekkert verið lækkað enn, þrátt fyrir dýrtíðina, og er þeim
yngri gert með því hærra undir höfði, en liinum eldri
skáldum, er komin voru á föst laun. Af þeim var þegar
tekin dýrtíðaruppbótin, er fór að harðna í ári. —
EG HEFI OFT hevrt stjórnmálamenn og aðra horg-
ara guma af því, hversu mjög kjör skáldanna liafi
batnað á síðari árum, hér á landi. Þeir hafa nokkuð til
sins máls: meðferð á sveitarlimum og skáldum, einkum
þeim fyrrtöldu, liefir skánað talsvert, síðan Bólu-Hjálm-
ar dó úr hungri í hesthúskofanum og Sigurður Breiðfjörð
dróst upp úr Iior og vesöld hérna vestur á nesinu. En
hetur má, ef duga skal; því enn er ekkert því til fvrir-
stöðu, að íslenzk skáld geti sálast úr hor, ef þau eiga að
lifa á list sinni einni saman. Og þeim yngstu, skáldefn-
unum, er enn óhjálpað, að telja má. Þau gauga mitt á
meðal yðar, horgarar góðir, klæðlítil, hungruð og gleði-
snauð. Og samtímis er stöðugt verið að japla um, hvað
þau séu hölsýn, að verk þeirra séu ruglingsleg og dragi
fram dekkstu liliðarnar á lífinu. Er það furða! — Segið
mér nú lireinskiluislega, háttvirtu kjósendur: mynduð þér
ganga til vinnu yðar með hros á vörum og syngjandi
gieðisöngva, ef þér mættuð eiga von á í hæsta lagi fimm
hundruð króna launum, óvissum þó, fyrir eins til tveggja
ára starf ? „Ég myndi nú ekki láta þvæla mér lengi í slíkum
fjanda,“ munu margir svara. „Skáldunum ætti líka að
vera innan handar að fá sér eitthvað að gera, sem meira
hefst upp úr!“ En þeim er það ekki. Að vísu eru ekld all-
ir skáld, sem skrifa; en listamannshæfileikinn er Icöllun,
sem ekki er hægt að hlaupa frá eða losa sig við. „Nú, þá
hafa þeir líka lmgsjón að berjast fyrir, og svo frægðar-
vonina! Og sé nokkur dugur í þeim, þá munu þeir vinna
sigur, þrátt fyrir alla örðugleika.“
98
JÖRJ>