Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 10

Þi’jú ár í röð sögðu menn: „Ef sildin hregzt i sumar, þá
er úti um allt.“ En það var góðæri á öllum sviðum, og síldin
brást ekki.
Hver gelur skilið í stjórnarstefnu þessara ára?! Yfir henni
hvílir torráðin dul, því menn kveinka sér við að játa,
að ekkert annað en óhotnandi ábyrgðarleysi liafi staðið
á hak við hana. Hefðu kommúnistar verið hinir raunveru-
legu ráðamenn, þá væri fengin skiljanleg skýring, því öllu
var slefnt á flugaferð í endanlegt gjaldþrot atvinnuveganna
og þar með slcyndilegan lmngurdauða hins óseðjanlega
rikissjóðs. Það liefði verið liinn rökrétti undirhúningur
„byltingarinnar“.
Svo skall á lieimsstyrjöld, — alveg mátulega lil að hjarga
þessu litla þjóðfélagskrili, sem ekki virðist orðið geta þrif-
ist á öðru en blóði. (Það væri annars dálaglegt, ef það orð
legðist á þjóðfélag íslendinga!). Aðeins áður hafði sú við-
urkenning fengizt á hinu ógurlega útliti, að „þjóðstjórn“ var
mynduð: samstjórn þriggja stærstu þingflokkanna. En „lieil-
indin“ komu hezt fram í hlöðum þessara flokka og allt sam-
starfið mótaðist meir og meir af skortinum á raunverulegri
liollustu — við samstarfsmennina við hin lífsnauðsynlegu
slóru sjónarmið — við þjóðina. Loks var svo undan grafið,
að engar stoðir megnuðu við að stvðja, og flokkarnir sögðu
opinberlega sundur með sér.
AÐ er eins og skáldið segir i upphafi hins mikla kvæðis,
er hirtist í síðasta liefti JARÐAR:
„Hver getur sagt, liver bvrjar,
í heimi stáls og stvrjar?!“
Það er ekki nema að villa fyrir sér, að grípa niður á ná-
lægum tíma og segja l. d.: Það var ekkert vit í því að taka
kjördæmamálið fyrir ó þessum einstaka hættu- og örlaga-
txma. Hér er allt ein óheilinda- og „flokkshagsmuna“-flækja,
tit orðin á lengri tíma, þar sem tivað elur annað af sér -
„ein syndin býður annari heim“ — og vita vonlaust er uni
að takast megi að leysa.—
200
jörd