Syrpa - 01.07.1915, Síða 9

SYRPA, I. HEFTI 1915
7
þenna tíma?” En eg svara'Öi eins
og Sieyés: “ Eg hefi lifað.” Og
Kjartan sagði mér i dag, að hann
gæti bezt trúað þvi, að eg væri Níh-
ilisti, eða væri viðriðinn einhvern
ískyggilegan félagskap. Hann seg-
ist hafa leitað að mér, eins og að
saumnál, um alla borgina, og jafn-
vel spurt eftir mér, oftar enn einu
sinni, á lögreglustöðvunum. Eg er
samt viss um að hann veit, að eg er
ekki Níhilisti—svo einfaldur er hann
ekki, að hugsa það—en hann ímynd-
ar sér ef til vill að eg sé ræningi, eða
að öðru kosti, að eg sé ekki með
réttu ráði. Og sjálfsagt þykir það
tortryggilegt, að eg skuli ekki láta
heimafólkið vita, hvert eg er að
ferðast.
1. Júlí.
Hingað í liúsið er kominn íslenzk-
ur unglingspiltur, sem um nokkur ár
liefir átt heima austur i Nýja-Skot-
landi. Hann er frændi Sólrúnar og
heitir Erlingur Bjarnhéðinsson.
Skrítið er það, hvað hann veitir mér
nánar gætur. Og vafalaust er búið
að segja honum að eg sé eitthvað
undarlegur. Hann brosir oft ein-
kennilega, þegar hann sér að eg er
að lesa “Maud”. Eg veit að hann
veit, að hetjan í kvæðinu er með
köflum látin vera hrjáluð og tala
vitleysu.
“Dauður, löngu dauður,
löngu dauður!”
segir unnusti stúlkunnar um sjálfan
sig. Honum finst hann vera grafinn
undir strætinu, og honum þykir það
hörmulegt, hvað litinn frið hann
liefir í gröfinni fyrir liinni sifeldu
umferð fólks og liesta—hófar hest-
anna snerta heila lians. Það er
þvingandil En—
“Að heyra náinn nöldra,
er nóg til að gjöra rnann xrðan!
segir hann.----Það er þvi ekki kyn,
þó Erlingur brosi, þegar hann sér
að eg er að lesa þetta kvæði.—En eg
lield helzt, aðeg sé að verða eins og
þessi maður i kvæðinu. Mér finst
stundum eins og
“Hjarta mitt sé hnefafylli af ryki,”
])ví mér virðist lifið svo gleðisnautt,
og þó svo undur stutt. En eg á
mér Maud, Maud, Maud! Og eg veit,
að liún elskar mig.—þess vegna lifi
ég.-------í gærkveldi kom maður i
síðum frakka til frú Colthart. Þau
töluðu lengi saman i setustofunni.
Eg sat á meðan í næsta herhergi og
beið eftir Ednu, þvi hún var að þvo
upp af borðinu. Eg heyrði að nafn
mitt var nefnt oftar enn einu sinni,
þó talað væri lagt. “Ef hann er
ekki bófi,” sagði maðurinn i siðn
frakkanum, “þá er hann vitskertur,
og hvorttvéggja er hættulegt.” “Og
hann er lika útlendingur,” sagði
frú Colthart, “og íslendingur í til-
bót, og það getur líka verið
næsta isjárvert.” “ísjárvert, ísjár-
vert, alt er það mjög isjárvert!”
sagði maðurinn i síða frakkanum.
Og rómur lians var dimmur og djúp-
ur, eins og bassa-tónn i kirkju-org-
eli.
16. Júlí.
Frakknesk kona sagði frú Colt-
liart það nýlega, að nokkrir kyn-
blendingar hefðu fyrir fám dögum
komið alla leið vestan frá Batoche,
og sezt að í St. Boniface. Vildi Ed-
na að eg fengi Lebas á ný i lið með
okur til að leita þetta fólk uppi og
vita, hvort það kannaðist ekki við
Madeleine Vanda. Eg lagði þvi af
stað í gærkvöldi til þess að finna