Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 12

1Ó
SYRPA, I, HEFTI 1915
um, fundið súrl til þess, hvað eg er
illa að mér i islenzka, svo eg dirfisl
vart að skrifa eitt stutt sendibréf á
því múli. Vona eg samt að enginn
lúi mér það, þó cg sé orðinn rgðgað-
nr i þvi, þar eg hefi við engan sam-
landa minn talað í full tuttugu og
fimm ár, né neina islenzka bók séð
allan þann tima, utan meistara Jóns
húspostillu, hverja eg oftlega lesið
hefi mér til hugsvölunar og upp-
bgggingar, og aldrei við mig skilið,
heldur varðveitt sem helgan dóm.—
Eg get sagt þér það með sanni, mín
elskulega systir, að eg liefi mörgum
sinnum í mikinn háska og mann-
raunir ratað nn á siðari árum, og
mundi eg þráfaldlega hafa örvingl-
ast og fallið fyrir borð, hefði ekki
kraftur sannrar tráar stutt mig og
aukið mér dug og djörfung... Og
sannfærist eg æ betur um það, þvi
lengur sem eg lifi, að trúin á guð cr
sérhverjum manni (og ekki sizt sjó-
manninum) öldungis eins nauðsyn-
leg og hið hreina loft, scm hann
andar að sér. Og enga sanna sjó-
hetju hefi eg enn fyrir hitt, sem ekki
liefir í sínu hjarta verið sterlcur
guðstrúarmaður. Gæti cg margt um
það skrifað, ef ástæður leyfðu.
En systir mín elskuleg, eg verð nú
að minnast á hina siðustu sjóferð
mína og láta þig vita, hversvegna eg
er hingað kominn — mörg lumdruð
milur frá sjó—og verður þetta efa-
taust mitt hið síðasta skrif til þin,
því mitt æfiskeið cr nú senn á enda
runnið. Er heilsa minni þannig
farið, að eg get ekki búisl við að lifa
þenna velur allan. En ekki máttu
ætla það, að eg kviði dauða minum.
Og vildi eg þó gjarnan lifa lítið eitt
lengur.svo eg gæti það verk af hendi
leyst, sem eg hét einum minum reisu
bróður (sem nú er dáinn i drotni)
að framkvæma fyrir hann. En fyr-
ir því að eg megna ekki að enda það
loforð, þá ræðst eg í það, að skrifa
þér, á meðan kraftur og ræna lcyfir,
ef svo mætli ske, að þú og þin börn
gætu komið því til góðrar enda lykt-
ar, sem eg verð frá að hverfa.
Skal eg nú byrja á því: að þegar
eg kom frá Ástralíu til hins sióra
staðar Nýju-Jórvíkur, annó 1866, þá
komst eg þar í kynni við einn fróm-
an og heiðvirðan sjómann, William
Trent að nafni, hvers vinskap og
trúnað eg að lokum ávann mér.
Vorum við saman í siglingum hátt
á þriðja ár, og reyndist liann mér
alla tima eins og ástríkur bróðir.
Get eg ckki tára bundist er eg minn-
ist hans og lians hörmulegu afdrifa.
Hefi cg aldrei kynni haft af eins
hreinhjörtuðum manni, að fráskild-
um mínum elskaða föður. Þessi
frómi maður (William Trcnt) slapp
þó elcki með öltu við lastmæli heims-
ins, því að óhlutvandir menn sögðu
það um hann, að hann hefði Mamm-
on fyrir sinn guð, sem þó var fjarri
öllum sanni. En það var satt, að
hann var næsla varkár i pen-
ingasökum og sóaði ekki í óþarfa
því fé, sem hann með súrum sveita
hafði aflað, og má það ékki lastvert
kalla. Aldrci liafði liann kvænzt og
hafði ekki fyrir neinum að sjá, er eg
cyntust þonum.því áð lians góðu for-
eldrar voru löngu dánir. En bróður
sinn Ilenry, hver cnn er á lífi, (eftir
því sem eg bezt veit) styrkti hann
oft með stórum fégjöfum, þvi llenry
var haður fátækur, cn þó ærlegur og
vcl gefinn að mörgu leyti. Hann
hcitir fullu nafni Henry Artliur Sam-
uel Trent og á heima í húsinu nr.
843 á Oak-stræti í Brooklyn. Qg