Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 15

SYRPA, I. HEFTl 1915
13
En nú kem eg að aðal bréfsefninu.
Eg hefi sem sé um marga undanfar-
andi daga liaft þungar áhyggjur út
af því, að geta eklci þvi fé til skila
komið, er minn góði vinur, William
Trent, trúði mér fyrir, þar eg veit
með vissu, að mér auðnast ekki að
komast lil Brooktyn, lil fundar við
hans bróður, Henry Trent. Því
eins og eg hefi áður um getið, varð
cg hér staðar að nema fyrir krank-
leika sakir, og finn mí að mín vefi
er svo mjög að þrotum komin, að eg
verð að likindum ckki i tölu lifandi
manna um næstu sumarmál. Og
hvað verður þá um það fé, sem eg
liefi mcðferðis? Þú, mín systir,
munt segja, að eg hefði gela sent
alla bankaseðlana í einu innsigluðu
bréfi til Ilenry Trent, eða þá beðið
Daniel Wilde að koma þeim til skila,
eða i þriðja lagi, falið Madcleine
Vanda það á hendur, að senda þá
austur. Og i fljótu álili virðist sem
eiltlwað af þessu þrennu liefði mátt
til bragðs taka. En á þessu öllu er
þó einn stór hængur, sem nú skal
greina. Fyrst og fremst er það, að
hér i Rauðárdalndm eru um þessar
mundir allmiklar viðsjdr með mönn-
um og ófriður yfirvofandi milli kyn-
blendinga og hvitra manna, og licfir
þegar verið gripið til vopna. Og
cr þessi staður nú á valdi upprcist-
armannanna, hverra málstaðar er,
að minni hyggju, ekki réttur. Og
fyrir þvi að eg liygg, að á meSal
nefndra uppreistarmanna séu nokk-
rir misindismenn (hvað mér og licf-
ir sagt vcrið), þá voga eg ekki að
senda frá mér bankaseðla William
Trents i einu bréfi, af ótta fyrir þvi,
að það kunni að komast í hendur
þessara manna, innihald þcss rann-
sakað og pcningarnir tclmir sem
annað herfang.—1 öðru lagi er það,
hvað Daniel Wilde snertir, að eg
treysti honum ekki til að koma
svona miklu fé til skila, vitandi að
hann er cinn kxrulítill flysjungur og
hneigður mjög til ofdrykkju, en
freistingin mikil. Mundi hann og,
jafnskjótt og hann við fé þessu tæki,
láta alla, er hann kxmist í kynni við,
vita um það, og yrðu þá margar
snörur fyrir liann lagðar. Svo þótt
hann sjálfnr færi ekki óráðvandlega
með peningana, þá mundu samt aðr-
ir þá af honum taka.—Og í þriðja og
síðasta lagi, hvað Madeleine Vanda
viðvíkur, þá dirfist eg ekki að fela
henni þctla á hendur, ogveit eg þó,
að enginn er ráðvandari en hún. En
til þess að hún gxli komið fé þessu
áleiðis austur, þyrfti hún endilega
að fá hjálp og aðstoð annara, og gxti
þá skeð, að hún veldi til þess þá
mcnn, er ekki vxru eins góðir og
þeir xltu að vera. Þvi þessi fróma
kvinna xtlar engum manni ilt, og
kann ekki að sjá við hinum marg-
víslegu brögðum þessa heims barna,
sem kænni eru en börn Ijóssins.
Eftir að liafa ihugað þetta málefni
mjög svo gaumgæfilega i marga daga
komst eg að lokum að þeirri niður-
stöðu, að hið eina, sem eg gxti til
bragðs lekið, vxri það, að grafa fé
þctta í jörðu.—Og eina dimma nótt,
stultu áður cn fyrsti snjór féll, lét eg
alla seðlana, ásamt minni cigin
bankabók, í eina litla tin-krús, og
gróf hana þrjú fet i jörðu niður á
þeim stað, er eg skal siðar lýsa. Og
bjó eg svo um, að engin vcgsum-
merki sáust.
Nú er það mín hjarlans bón til
þín, mín elskulega systir, að þú, ef
þú átt einn son, segir honum frá
þessu leyndarmáli, og sendir hann,