Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 19

SYRPA, I. HEFTI 1915
17
Hugboð mín hafa reynst mér lang-
áreiðanlegust við að sjá innræti
manna. Þetta hefir mjög sjaldan
brugðist. En það getur sjaldan
átt sér stað, nema ef og hugsa um
manninn í fyrsta sinni er eg sé
liann. úr bví er lítið að marka
hugboð mín í þá stefnu. Alt fyrir
þetta hefi eg oft, mér til tjóns, farið
of lítið eða alls ekkert eftir þessum
hugboðum, eigi þorað að treysta
þeim, og stundum fundist það al-
rangt gagnvart manninum, eftir
framkomu hans að dæma, þótt mér
liafi síðar reynst hugboðið hárrétt.
Það er erfitt að gera sér grein fyrir
því, frá hverju hugboðin stafa. Þó
virðist mér helzt, að þau stafi stund-
um frá hugsuninni sjálfri, en að þá
sé þau lítið eða ekkert að marka.
Eigi mun það lieldur ótítt að menn
blandi saman hugboðum og hug-
skeytum. Álíta það hugboð, sern
er lnigskeyti eða huglestur. Tíðast
mun þó vera, að hugboðin ieiðist
frá sálunni til hugans. Eg vil enn
taka spilin. Þegar það ber við, að
eg fæ hugskeyti um það, sem þó
sjaldan er, hvaða spil einliver hefir
á hendi eða eg get lesið huga hans,
þcgar hann horfir á spil sín og
liugsar um þau, þá má byggja á því,
cf rétt er skilið. En þetta er hug-
skeyti eða huglestur, en eigi hug-
boð. En sé nú vitneskja um spilin
fyrir hugboð frá liugsuninni sjálfri
eða liugurinn hefir skilið rangt
ieiðsluna frá sálunni, þá eru þau
marklaus. En ef liugboðið er frá
sálunni og liugurinn hefir skilið
rétt leiðsluna, þá er það ábyggilegt,
því að fyrir augum sálarinnar eru
spilin gagnsæ engu síður en veggir
eða aðrir hlutir, sem eru ógagnsæir
fyrir augum líkamans. Það er fyrir
mér og líklega flestum, erfit't að gera
greinarmun á þessu. Jlugboð
marka eg heizt á styrkleika þeirra,
en byggi vanalega lítið sem ekkert
á þeim, enda reynast þau að líkind-
um oft öfug í vöku engu síður en
svefni, en það ber oft við, að menn
dreymir gagnstætt hinu rétta, t.d.,
lítil liey eða heyþrot fyrir hláku,
mikil hey fyrir harðindum og liey-
eyðslu, o.s.frv.
Vilta ferðafólkið.
Það ber þó eigi sjaldan við, að
sálin getur varað við hættum. En
það cr eigi einungis liættum, sem
eru fram undan manni sjálfum,
heldur og einnig hættum sem aðrir
eru staddir í. Það liefir eigi heldur
svo sjaldan komið fyrir, að mönn-
um hefir verið bjargað úr lífsháska
fyrir hugboð eða lmgskeyti. Eg vil
segja frá einu dæmi. Var eg þá á
Þingcyrum. Það var um vetur og
fönn yfir alt. Bjart og gott veður
hafði verið um daginn. Eyrri hluta
kveldsins sat fólkið niðri í húsinu
og var að spjalla saman. Eg var
þar líka og tók þátt í samræðum.
Engir voru upp á loftinu og því ijós
í engum glugga, er iýst gæti frá til
suðurs. Alt í cinu grípur sú hugs-
un mig mjög sterkt, að menn séu að
villast suður á svonefndum Haga.
Eg í'eyndi að hrinda þcssu frá mér
sem annari vitleysu, er geti eigi átt
sér stað. Þó gat eg það eigi. En í
sömu svipan kemur vinnumaður
minn inn frá gegningum. Eg spyr
hann, hvort eigi sé sama veðrið.
Iiann kvaö nei við, og sagði, að
komin væri mokandi molluhríð. Eg
sagði þegar að fara upp á loftiö og
kveikja ljós í suðurherberginu. En
eg fór út og lét hundana gelta þar.
2