Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 20

18
SYRPA, I. HEFTI 1915
Þetta gerði eg öðru livoru nokkra
stund. Síðan hætti eg því sem ann.
ari vitleysu, og fór upp á loft í svefn-
herbergi mitt. Skömmu síðar var
komið til mín og sagt að gestirværu
komnir, er beiddust gistingar. Petta
fólk, sem kom, þekti eg ekkert. Eg
spurði, hvort því hefði cigi þótt
dimt, og hvernig því hefði gengið
að rata. Það sagði: “Það varð svo
dimt, að við vorum farin að villast,
en ])á vorum við svo heppin að
heyra hundgá og heyra hana öðru
hvoru. En þegar hún liætti, sáum
við glóra í ljósið í glugganum hérna
uppi. Annars höfðum við víst eigi
náð bæjum á þessu kvöldi.” Síðar
um kveldið hvesti og gekk í vont
veður.
Eftir því, sem mér virtist þetta
bera fyrir mig, áleit eg það vera
liugboð. Sálin hafi séð það, sem
fram fór, og leitt það til hugans;
enda þykir mér það sennilegra held-
ur en það hafi verið hugskeyti, því
að fólkið ætlaði eigi að Þingeyrum
og þekti þar engan.
En þótt sum hugboð leiðist frá
manns eigin sál, þá eru önnur, sem
eigi geta verið á valdi sálarinnar,
nema hún fái vitneskjuna annar-
staðar f)-á. Eg vil segja frá dæmi
sem mér varð minnisstætt, er mér
virðist sanna þetta.
Druknun Jóns Sigurðssonar
Það var haustið 1897, að eg lét
slátra nokkrum kindum heima hjá
mér á Þingeyrum. Þetta var á þriðj-
udegi. Sama dag lét eg vinnumann
minn reka nokkrar kindur út að
Blönduósi. Átti að slátra þeim
þar daginn eftir. Af kindunum, er
slátrað var heima, átti að flytja kjöt
og gærur út að Blönduósi. Klyfjar-
nar voru bundnar um kveldið, og
hestarnir settir inn við gjöf, því að
með birtu áttu tveir af piltuin mín-
um aö leggja af stað með þá. Skyldu
þeir, ásamt rekstrarmanninum,
sJátra kindunum um dnginn, og
konia .-:vo með slátur þeirra licim á
liestunuii, að kveldinu.
Með ljósaskiftunum klæddi eg
mig, til að siá, hvernig heimanbún-
ingurinn gengi. Þá voru piltarnir
að enda við að leggja á hestana.
Þegar eg \ar nær þvi koininn til
þeirra, greip mig alt í einu svo mikil
liræðsla og ónotakvíði, að mér lá
við að nötra og varð hálfgert orð-
fall við að heilsa upp á þá. Mér
fanst einhver ógæfa vofa yfir þeim
eða þá lestinni. Enga nánari grein
gat eg þó gert mér fyrir þessu. Mér
kom snög^lega til hugar, að hætta
við sondiförina, en það var eigi
hægt um vik. Enda gat eg enga
hættu séð, sem ástæða væri til að
óttast eða hægt væri að koma í veg
fyrir. Vcður var gott, og Húnavatn
og Laxá, sem voru á lciðinni, voru
bæði iandahrein og hrægrunn, eða
eins og þau gerast best yfirferðar.
Eg bað samt pilta mína að fara
varlega og kaupa sér heldur næga
hjálp við slátrunina, en að verða of
seinir tii að ná heim í skímu.
Þeir foru svo af stað. Annar
þeirra var Jón Sigurðsson. Eg "ór
inn í bæinn, en hafði þar enga eirð
og rangiaði þreyjulaus út og inn.
Þegar fram á daginn kom, gekk eg
út í hagana, fanst eg eigi geta verið
á manna færi, af því að eg var þeim
eigi sinnandi. Eg gat þó ails eigi
fundið, í hverju þessi hætta lá, sem
mér fanst vofa yfir. Þó virtist mér
hún standa í einhverju sambandi
við mennina, sem fóru um morg-