Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 23

SYRPA, I. HEPTI 1915
21
óljóst og þungskilið, þar til alt var
um scinan? Eöa gat sá, er sendi
hugboðið, eigi haft það skýrara, eða
vantaði mig nægan næmleika til að
taka á móti því? Eða var hugboð.
ið eigi sent til að bjarga lífi Jóns,
heldur druknun hans aðeins notuð
til að bjarga lífi annars manns fjór-
um árum síðar? Þessum spurning-
um er eigi hægt að svara nú. En
nokkuð beint virðist horfa við, aö
bæði hugboðin liafi verið frá dáins
manns veru, er liafi sóð svona langt
fram í tímann, og vakað yfir lífi
liins síðara.
I sambandi við druknun Jóns vil
eg segja frá atviki, sem eg veit þó
eigi undir hvað á að telja.
Móskjóni.
IJann var áburðarhostur, sem eg
átti; þægur, rólyndur og laus við
alla kergju.
Sumarið 1897, laust fyrir miðjan
ágústmánuð, var eg að laxveiði í
Bjarga-ósi, við svo nefndan Yað-
hvamm.
Landslagi er svo háttaö að Bjarga-
ós feilur úr Miðhópi um 8 km. á
lengd til sjávar. Nesbjörg liggja að
vestanverðu við ósinn, en Þingeyr-
ai'sandur að austan. Sunnan að
Þingeyrarsandi liggur Miðhópið.
Er vatn þetta að líkindum um eða
yfir 80 ferhyrnings km. að stærð.
Eg iagði á stað úr Vaðlivammi
lieim til mín að Þingeyrum, rétt
áður en fulldimt var um kveldið.
Þoka var í lofti og ekkert tungls-
Ijós.
Vcgurinn frá Bjarga-ósi, austur
yfir Þingeyrarsand að Þingeyrum,
liggur í allmiklum boga norður á
sandinn og mun vera um 8—9 km.
að lengd. Er alllöng leið frá vegin-
um suður að Hópinu, einkum að
vostanverðu, því að austantil geng-
ur vatnið mun lengra til norðurs.
Þegar eg var kominn á vaðlana
austan við Bjarga-ósinn, átti eg aö
stefna til norðausturs, en hesturinn
streittist við af öllum kröftum að
komast til suðausturs. Eg réð því
af að fara austur í svo nefnda Hóp-
tanga og ríða eftir þeim norður á
veginn. En ferðin norður eftir
gokk okki greiðlega. Móskjóni setti
sig i hnút og nuddaðist varla úr
sporunum, livernig sem eg lamdi
liann. Eg varð aö mestu að teyma
hann norður á veginn. Vegurinn
var þar glöggur og greiður eftir
sandinum. Taldi eg þá víst, að öll
vitleysa væri úr klárnum, og fór því
á bak. En það var eins og hestur-
inn sæi ekki veginn, þótt eg hvað
eftir annað reyndi að koma lionum
inn á hann. Stjórnlaust streyttist
hann suður á bóginn og vildi helzt
fara beint áfram. En þegar þcss
var enginn kostur aö hann fengi
því ráðið, gekk hann svo mikið út
á hliðina til suðurs, sem unt var.
Réð eg þá af að skeyta ekkert um
veginn, en fara sunnan við liann,
og stefna beint á Þingeyrar. Alt
kom þó fyrir sama. Eg hélt
fast og stöðugt í vinstri taum-
inn og sveigði hálsinn til norðurs
eins langt og hægt var. Með hægri
licndi knúði eg klárinn áfram nær
því í sífeliu. En ekkert dugöi. Mó-
skjóni fór á krabbagangi út á lilið-
ina til suðurs, jafnmikið og eg gat
mjakað honum til austurs. Eg sá að
þetta var ekki einleikið. Pór því af
baki og reyndi að átta hestinn, með
])ví að tala viö liann og teyma til.
Líka reyndi eg að atliuga, hvort eg
fyndi ekki orkustrauma leggja til