Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 26

24
• SYRPA, í. HEFTI 1915
að hann verður krypplingur.--------
Daginn eftir kom lœknirinn;
hann skoðaði drenginn, en talaði
ekki neitt. í svip hans lýsti sér
sorg og innileg meðaumkun.
“Svona nú, litli vinur minn, nú
skai eg ekki gjöra þér meira ónæði,”
sagði hann um leið og hann benti
móður hans að koma inn í annað
herbergi. Hann lokaði dyrunum
vandif.ga, á eftlr séi og gætti þess, að
litli faklausi smæiinginn, sem ekki
skynjaði enn þá sorg og gleðs. sælu
og böl, gæfu og ógæfú, ckki skyldi
heyja bað er þau töluðu um hann
og framtíð hans.
“Hversvegna hafið þér ekki komið
fyr?” spuiði lækniiánn, sem nú gat
ekki dulið tilfinningar sínar.
“Ó! Mig hefir ekkert, ekkert
grunað, herra prófessor! — er það
svo.....?”—hún hafði ekki kjark
til að bæta við “hættulegt” eða
“hræðilégt”.-
Hann liorfði stutta stund niður
og var í djúpum liugsunum þangað
til hann segir stiililega: “Dér getið
búist við að liann verði ki-yppiing-
ur alia æfi sína—liann mun verða
aflvana”
Já, svona gengur það. En hvílíkt
böl var þetta! Þetta átti þá að
liggja fyrir honum, eina barninu
hennai-, sem vonir hennar hvíldu á,
sem allir bjartir og sætir draumar
elskandi móður lifðu af, honum,
sem hingað til hafði verið öil henn-
ar gleði, allt iiennar iíf. Hún sem
ætiaði að gjöi-a hann svo fullkomið
og gott bai’n, svo fullkominn og
dugandi mann á fullorðinsárunum.
Aðeins svo saklaus leikur, aðeins
ein bylta, sem mörg þúsund börn
urðu fyrir og biðu ekkert tjón af—
nei, það var óskiijanlegt-----þetta
mótlæti! I-Iún lét augun aftur,
faldi höfuðið dauðþreytt í höndum
sér; hún fann sorgina lama allar
tilfinningar, ailt var svo dimmt og
snautt að ijósi og sælum vonum.
Með kramið hjarta og bifandi
bi'jóstið af harmi lagði hún sig til
hvíldar—hún gat ei annað, hún gat
ekki grátiö höfgum tárum—hún var
svo þreytt!
* * *
Á meðal blóma! Eyrir augað er
skógurinn svo þægilega ljósgrænn.
Blöðin á trjánum eru enn þá ekki
fullþroskuð og iiafa ekki bi'eytt úr
sér, en skógurinn er til að sjá sem sé
hann ofinn innan f bleilc-græna
blæju. Allt var svo unglegt, og vor-
sólin hefur brætt fönn og klaka úr
hverri iaut og jurtirnar teygja koll-
ana upp úr skauti móður sinnar og
kepptust við að verða sem hæztar
og ná sem fyrst ylgeislum sólarinn-
ar. Og geislarnir hopuðu lauf af
laufi svo léttir og frjálsir, en vor-
döggin glitraði sem skærar silfur-
perlur á hverju laufi og hverju
blómi. Og skógargrundin var al-
liakin livftum blómum; ekki ósvip-
að biíðum, mjúkum og hreinum
samhljóma barnsröddum.
í skógarjaðrinum, þar sem vorsól-
in sendir niður brennheita geisia
sína, krjúpa þau bæði—þau cru að
tína blóm. Hann á nú fjarska erf-
itt með að hreyfa sig og er lengi að
færa sig frá einu blómi til annars,
og til þess verður hann nú aö
brúka hendur og fætur. Hann er
fölur og aflvana eins og litlu blóm-
in, sem hann leikur sér nú við.
Þarna sjáum við þenna litla sak-
lausa smælingja, sem örlögin hafa
tekið svo hörðum höndum á,
löngu áður en hann þekti þau, og