Syrpa - 01.07.1915, Síða 28

ISLENZKAR ÞJODSAGNIR.
II.
Hlaupa-Mangi.
Eftir Finnboga Hjálmarsson.
Maður hefir lieitið Magnús, liann
var Magnússon, ætt lians kann eg
ekki að rekja. En kynjaður mun
hann hafa verið úr Núpasveit og
Meirakkasléttu í Norður-Þingeyj-
arsýslu á íslandi. Um 1830 var
hann búandi á bæn'um Núpskötlu,
austan megin Rauðanúps á Sléttu.
Magnús var allra manna frástur á
fæti ]>ar um sveitir, og sást aidrei
öðru vísi í ferðalögum en á harða
hlaupum. Af því var hann kallað-
ur Hlaupa-Mangi. Líka var hann
svo brattgengur að enginn komst
þar til jafns við liann.oghaft erþað
eftir honum að hann segðist treysta
sér að fara það í björgum, sem koll.
ótt kind kæmist. Magnús þurfti
líka oft á fimleik sínum að halda,
því þrásinnis stofnaði hann iífi
sínu í hættu við að sækja egg og
fugl í Rauðanúps bjargið handa
skylduliði sínu. 3>egar bjargarskort
gerði vart við sig f búri Kötlu bónd-
ans, greip hann fuglastöng sína og
skjökti vestur að Núpnum. Las
hann sig svo eftir örmjóum hyllum
í bjarginu og snaraði svo fuglinn.
Festi eða handvað brúkaði hann
aldrei. En uin bjargið fór liann á
fæti þar sem cnginn hefir vogað sér
fyr né síðar, nema 1 festi.
Þar sem þessar hyllur mjókkuðu
og bjargið slútti fram yfir þær, þá
settist liann niður, hengdi fætur
fram af hyllunum og ók sér svo á
rassinum þar til breikkaði stéttin.
Stóð þá upp og snaraði fuglinn í
ákefð.
Þegar vel gekk veiðin og Magnús
sá að liann fékk fyrirhöfn sína vel
borgaða, leit hann yfir feng sinn
og kvað þá þessa algengu vísu:
Mörgum manni bjargar björg,
björgin hressir alla.
En að sækja björg í björg,
björgulegt er varla.
Bergmálið át alt eftir Magnúsi, en
hafði ekki lag á að fylgjast með, svo
það varð æfinlega einni hendingu á
eftir: “björgulegt er varla” gall í
bjarginu eftir að hann var þagnað-
ur.
Þegar Magnús var vlnnumaður