Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 29

SYRPA, I. HEFTI 1915
27
þar á Sléttunni voru honum jaínan
ætluð heimastörf, var hað gjört til
þess að hægra væri að grípa til
lians ef nauðsyn krefði, tii dæmis
að sækja meðöl eða yfirsetukonu,
fara með áríðandi bréf, eða orðsend-
ing, sækja naút eða bera út hval-
frétt. Til allra pessara verka var
hann sjálfsagður bæði fyrir hans
eigin húsbændur og aðra.
Eftirfylgjandi sögur um skjótleik
iians í ferðalögum voru mér sagöar
í ungdæmi mínu; gengu þær staf-
laust þar um sveitir í minni fólks-
ins. Enn eg ætla að gera ögn betur
við þær í elii þeirra og lofa þeim að
ganga við staf í tímaritinu “Syrpu”
Magnús sækir naut.
Þogar Magnús var vinnumaður á
Grjótnesi á Sléttu, bar svo til ein-
livern dag að vetrarlagi að kýr
beiddi. En naut var hvergi að fá
nær en á Valþjófsstöðum í Núpa-
sveit, en það er feykilangur vegur.
Bóndi segir Magnúsi hvernig ástatt
sé og bíður hann að sækja naut og
hafa nú hraðann við. Magnús tók
því vel, en sagðist hafa heyrt því
fleygt milli manna að kusi væri
snjakillur. “Slcilaðu til bóndans á
Valþjófsstöðum að eg biðji liann
að ljá mér mann til að reka á eftir
honum,” sagði bóndi. Magnús játti
því, kastaði svo kveðju á heimilis
fólkið og hélt á stað.
Veður var bjart og kyrt, gangfæri
ailgott, lijarn með ökla djúpri logn
mjöll yfir. Ekkert segir af ferð
hans fyr en hann keinur að Valþjófs
stöðum. Fann hann bóndann þar
og tjáði honum erindi sitt. Bóndi
sagði að nautið væri að vísu heima,
en mann gæti hann ekki léð því
piltar sínir væru ekki viölátnir.
“Þá fer eg með hann einn,” mælti
Magnús. “Ofætlun liygg eg það
fyrir þig,” sagði bóndi, “eða hefurðu
ekki frétt að nautið er svo mannýgt
að þrír kaskir karimenn höfðu fult
f fangi meö það seinast þegar það
vmr sótt, og settu þó á liann fót-
bönd?”
“Hvað segirðu maður, fótbönd!”
át Magnús eftir. “Er það siður
ykkar Núpsveitunga, að hefta bless-
aðar skepnurnar áður en þið farið
með þær í ferðalög?”
Bóndi baö hann að draga ekki
dár að þessu, því það væri 'satt.
Magnús kvaö þetta mundi orðum
aukið, það mundi bara leikur í
blessaðri skepnunni eftir að liafa
staðið svo lengi á básnum. Sagðist
oft hafa séð kýr bregða á leik þegar
þær væru leystar út á vorin. Enn
ef nokkuð væri hæft í þessari sögu,
fyndist sér stakur óþarfi aö vera að
biðja um mann til að reka á eftir
kálfinum; hann hlyti að vera léttur
í taumi óheftur, enda kæmi það sér
,betur að þurfa ekki að aka honum
á eftir sér eins og sleða, þvi leiðin
væri löng og tíminn liði óðum í
þetta þarfleysu mas, og illa kynni
hann því að hafa farið alla þessa
leið og koma svo nautlaus til baka.
“3>ú ferð ekki með það einn,” end-
urtók bóndi.
“Það ætla eg mér þó svo framar-
lega sem eg fæ það,” svaraði Magnús.
“Eg sleppi því ekki við þig, það
væri stór ábyrgðarhluti fyrir mig,
því nái nautið til þín, drepur það
þig,” sagði bóndi og hvesti röddina.
“Eg skal ábyrgjast mig, ef þú vilt
ábyrgjast kálfinn, og kallaðu votta
að þessu ef þér sýnist svo,” sagði
Magnús.
“Ábyrgðin lenti á mér ef slys hlyt-
ist af,” sagði bóndi.