Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 35

SYRPA, I. HEFTI 1915
33
grciða af myrkrahöfðingjánum,”
svaraði maðurinn. “En liversvcgna
tckur þú ckki við ílöskunni? Ertu
að iiugsa um livað l)ú eigir að
gjöra?”
“Nei, eg cr eklci að því,” svaraði
Kókúa, “en eg er svo þreklítil.
Bíddu ofurlitla stund. Höndin er
hikandi; mig liryllir við að snerta
hana. Bíddu aðeins augnablik!”
Gamli maðurinn leit vingjarnlega
til Ivókúa.
“Þú ert lirædd, vesalingur,” mæiti
liann. “Eg só sálarangist liína. Eg
skal eiga flöskuna, eg er orðinn
gamall, og get aldrei framar orðið
sæll í þessum heimi, og í öðru lífi—
“Fáðu mér flöskuna! Hérna eru
peningarnir,” stundi Kókúa. “Held-
urðu að eg sé tilfinningarlaus níð-
ingur. Réttu mér flöskuna!”
“Guð blessi l)ig og varðveiti þig
barnið mitt,” sagði gamli maður-
inn, og rétti lienni flöskuna.
Hún faldi flöskuna undir kyi'tl-
inum sínum, og kyaddi svo gamla
maixninn, og hélt áfram eftir trjá-
göngunum, án ]>ess að liirða livert
liún stcfndi. Henni var nú sama
livert liún ráfaöi, því að allir lágu
vegirnir norður og niður. Ýmist
gekk hún ofur liægt, eða liún hljóp
cins og fætur toguðu. Stundum
hljóðaði hún upp yfir sig, eða
fleygði sér niður á götuna, og grét
hástöfum. Það rifjaðist nú alt
upp fyrir henni, sem hún haföi
áður heyrt sagt um kvalastaðinn;
lienni fanst sem hún sæi logana
gjósa hátt í loft upp, og fyndi þcf-
inn aí 1 eykjarsvælunni, og það_ var
eins og liún engdist saman á bi-enn.
andi kolaglóðinni.
Það var komið undir moi-gun,
þegar hún rankaði við sér og liélt
heimleiðis.
Bað var eins og gamli maðurinn
liafði getið til. Kífi var háttaður
og svaf vært, eins og barn. Kókúa
stóð um stund, og horfði á hann.
“Nú getur þú sofiö, elsku maður-
inn minn,” mælti liún. “Þegar þú
vaknar, gctur þú sungið og lilcgið,
eins og eg gjörði áður. En veslings
Ivókúa—ó, eg er ekki að barma mér
—•veslings Ivókúa getur aldrci sofið
framar; hún gctur aldi'ei sungið,
og aldrei verið glöð framar, livorki
á himni né jörðu!”
Svo lagði hún sig út af við hlið
hans, og af því að hún var oi’ðin
svo þreytt, og þjökuð af liai'mi,
sofnaði hún samstundis.
Þegar Kífi vaknaði næsta moi-g-
un, sagði hann Kókúa þau gleði-
tíðindi, að hann væri búinn að
selja flöskuna. Það var eins og
gieðin og liamingjan gerði liann að
einfeldingi, því hann tók ekki
eftir þvf, hversu hrygg hún var
og fálát, og veitti henni þó mjög
örðugt að dylja það, Hxxn gat ekki
komið upp einu orði, en Kífa grun-
aði ekki ncitt. Hann talaði fyrir
þau bæði. Hún gat ekki komið
niður einum munnbita, cn þess
gætti ekkci’t, því Kífi át á við tvo.
3>að var eins og Kókúa sæi hann og
heyröi til lians í draumi. Stundum
gleymdi hún sjálfri sér alveg, og
vissi livorki í þennan heim né ann-
an. Henni fanst það cinhvernveg-
inn svo óeðlilegt og óskiljanlegt, að
heyra Kífa masa svona í belg og
biðu, og aö vita til þess, að liún
var sjálf eilíflega glötuð.
Kífi át og rnasaði í sífellu, og var
að bolialeggja ýmislegt um ferð
þeirra heim aftur til Hafeyjar. Hann
3