Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 37

SYRPA, T. HEFTI 1915
35
dæmingu þín vegna, og þegar hann
er frelsaður, og kominn úr allri
hættu, ])á ert ])ú utan við ])ig af
óánægju og hefir ekki sál til að
skemta þér.
“Þú ert ótrygg í þér Kókúa!”
Svo þaut liann aftur út í bræði
sinnl, og ráfaði um borgina allan
daginn. Hann liitti loks nokkra
kunningja sína og fór að drekka
með þelm. Þeir leigðu sér vagn og
óku út úr borginni, og upp í sveit,
og settust þar síðan að' drykkju
aftur. Ivífi var hryggur í liuga, af
því að hann var úti að skemta sér,
mcðan Kókúa syrgði hcima, og af
því, að liann fann það með sjálfum
sér að hún hafði betri málstað cn
liann. Þessvegna drakk liann æ
meira og meira.
Meðal þeirra, sem sátu að drykkj-
unni með lionum, var hvítut maður
nokkur, lítt siðaður dóni. Ilann
hafði áður voriö bátstjóri á hval-
veiðaskipi, en strokið þaðan, og
vcrið síðan við gullgröft á ýmsum
stöðum. Hann hafði framið ýmsa
glæpi, og lögreglan haft hendur í
hári honum. Hann var mesti
drykkjuslarkari, illur í orðum og
ófyrirleitinn, og hafði mikla ánægju
af því, að sjá aðra menn ölvaða.
ílann veitti Kífa óspart, og fylti
hvert giasið á fætur öðru, og léið
ckki á löngu áður peningarnir voru
á þrotum.
“Heyrðu lagsi!” sagði bátstjórinn
við Kífa, “þú hefir mikið gumað af
því, að þú værir ríkur. þú átt víst
einkverja flösku eða annað þvi um
líkt asnatól?”
“Já, eg er ríkur,” svaraði Kífi, “og
nú skulum við fara lieim; cg ætla
að sækja pcningana til konunnar
minnar, hún geymir þá.”
“Þaö cr óhyggilega ráðið, vinur
minn,” sagði bátstjórinn. “Menn
ætti aldrei að trúa konum fyrir
fjármunum. Þær eru vélráðar og ó-
tryggar eins og særinn. Þú ættir
að hafa gætur á henni, lagsmaður.”
Af því að Kífi var oröinn talsvert
ölvaður, þá höfðu þessi orð mikil
áhrif á liann.
“Þaö kæ'mi mér ekki á óvart, þó
að hún sviki mig,” hugsaði hann.
“Hvernig getur staðið ó því að liún
skuli vera svona ókát, þegar eg er
úr allri hættu? Eg skal sýna licnni
það, að það er eklci við barnið að
leika sér, þar sem eg cr. IJún skal
ekki fara í kringum mig, því lofa
eg henni.”
Þegar þeir voru komnir inn í
borgina, skildi Kífi við bátstjórann
hjá götuhorninu, og gekk einn inn
trjáganginn, licim að húsinu. Það
var komið fram á nótt, og liann sá
ljós í glugganum, en inni heyröust
hvorki stunur né hósti.
Iiann læddist meðfram húsinu,
tók liljóðlega opnar bakdyrnar, og
gægðist inn.
Sá hann þá hvar Kókúa kraup á
stofugólfinu, og hafði hjá sér lamp-
ann, en framan við liana stóð háls-
löng og bumbuvíð flaska úr hvítu
gleri. Hún starði á flöskuna, og
fórnaði upp höndunum.
Ivífi stóð lengi í sömu sporum, og
liorfði á liana. Iíann varð fyrst al-
veg utan við sig, og vissi hvorki 1
þennan heim né annan; en svo kom
honum tii hugar, að eitthvert ólag
kynni að hafa verið á sölunni, og
flaskan væri komin aftur, eins og
í San Fransisco um árið, og við þá
tilhugsun rann af lionum ölvíman,
eins og dallæjan hverfur fyrir morg-
unsólinni. Þá kom honum til