Syrpa - 01.07.1915, Blaðsíða 39

SYRPA, I. HEFTI 191S
37
l)aí5 er ófrávikjanlcgt lögmál, a'ð
hana verður að sclja lœgra vcrði en
hún er keyjit. En hvernig sem alt
gengur, þá máttu ekki láta skilja á
þér, að eg hafi beðið þig að lcaupa
flöskuna.”
“Eg cr hræddur um að þú sért að
gabba mig,” sagði bátstjórinn.
“Ef það er ekkert alvarlegra, þá
getur það ekki gjört þér neitt ilt,”
svaraði Kífi.
“Rétt er það, lagsmaður,” sagði
bátstjórinn.
“En ef þú trúir mér eltki,” bætti
Kífi við, “þá skaltu reyna sjálfur.
Þegar ])ú ert kominn út úr húsinu,
þá skaltu óska þér, að vasi þinn
vei-ði fullur af peningum, eða þá að
þú fáir rommflösku, eða eitthvað
því um líkt, sem þér líkar best—og
þá skaltu fá að reyna, livað flösku-
tetrið megnar.”
“Jæja, lagsi,” sagði bátstjórinn,
“eg skal reyna. En ef þú ert að
gabba mig, þá skaltu eiga mig á
fæti.”
Síðan labbaði hann inn trjá-
ganginn, en Kífi beið eftir honum.
Hann var staddur liér um bil á
sama stað og Kókúa, þegar hún
beið eftir gamla manninum, sem
keypti fyrir hana flöskuna nóttina
áður. Kífi var ákvcðnari í áformi
sínu, en hún, og lét ekkert á sig
bíta; en hugur lians var sárbitur af
örvæntingu.
Honum fanst liann vera búinn að
bíða góða stund, þegar hann heyröi
að einhver fór aö syngja inni i trjá-
ganginum. Hann þckti þegar að
það var rómur bátstjórans, en hann
skildi ekkert í því, hvaö liann var
orðinn rámur og drafandi. Rétt á
eftir sá liann manninn koma slangr-
andi fram í birtuna, sem lagði af
ljóskerinu. Hann var búinn að
binda livítu flöskuna við einn
hnappinn í frakkanum sínum, og
svo hélt hann á einhverri annari
flösku, í hendinni, og bar hana upp
að munninum, og saui) úr lienni
góðan sojia, um leið og hann kom
fram í birtuna.
“X>ú crt þá kominn með hana,”
sagði Kífi.
“Hafðu þig liægan lagsmaður,”
hrópaði bátstjórinn, og horfði aftur
á bak. “Ef þú kemur einu feti nær
mér, þá mola cg á þér liausinn. I>ú
liefir auðvitað lialdið, að þú gætir
notað mig til þess að skara eldinn
að þinni köku, lagsmaður, eða
hélztu það ekki?”
“Hvað áttu við?” spurði Kífi.
“Hvað á eg við!” öskraði bátstjór-
inn, “eg á við það, að flaslcan sú
arna er allra bczti gripur. Mér cr
ómögulegt að botna nokkuð í því,
hvernig cg fór að krækja í liana
fyrir einar tvær eentímur. En það
veit eg með vissu, að þú færð hana
aldrei fyrir eina, lagsmaður.”
Áttu við það, að þú viljir ekki
seija liana aftur?” spurði Kífi með
öndina í hálsinum.
“Já, ójá, eg á við það,” svaraði
bátstjórinn, “en þú getur fengið í
staupinu lijá mér, cf þú vilt.”
“Eg segi þér alveg satt,” sagði
Kífi, “að hvcr sá, sem á þessa flösku,
þegar hann deyr, fer áreiðanlega í
verri staðinn.
“ó, eg held eg fari þá þangað
hvort sem er, og flaskan sú arna
er sá allra bezti förunautur sem og
get fengið,” sagði gamli sjómaður-
inn. “Nei, ónei, vinur minn, flösk-
una á eg, og hana færðu aldrei. l>ú
getur þá reynt að útvega þér aðra
í staðinn.”