Syrpa - 01.07.1915, Qupperneq 51

SYRPA, I. HEFTI 1915
49
Vel má þaö vera, aö einhver þess-
ara spámanna gfeti einhvern tíma
rétt til. Viö búum á brothættum
hnetti. Margt getur oröið honunt
aö tjóni.
Halastjarna getur reltist á hann.
Hún getur á hverri stundu svifið að
utan úr geimnum, rekið jörð vorri
löðrung og molað hana með öllu
sem á henni er mélinu smærra svo
ekkert verði eftir nema reykur í
lofti.
Hafsbotninn getur líku bilað.
Hann hvað vera þunnur á köflum.
Ef gat kaemi á hann, út í Kyrrahafi
þó ekki væri stærra en á borð við
Bandaríkin, svo að sjórinn streymdi
inn í glóandi iður jarðarir.nar, þá
mundi samstundis kvikna í and-
rúmsloftinu sem umlykur jörðina.
Alt líf mundi samstundis farast og
hinar hygnu mannskepnur mundu
ekki eitiu sinni verða undanskildar.
Einnig er hugsanlegt að jörð vor
svífi einn góðan veðúrdag inn í
,,eitur belti“. Conan Doyle hugs-
ar sér að eitrað gas svífi eins og
þunn þokuský í geimnum. Mundi
mannkynið þá kafna á fáum mín-
útum.
Ef til vill kemur upp ný sótt-
kveikja á borð við þá sem nýlsga
stytti nokkrum fjölskyldum aldur í
Frakklandi. Mundi þá svartidauði
eða skarlatsótt eða hvað sem mönn-
um kynni að koma til hugar að
kalla það, útrýma oss af jarðríki á
fáum dögum.
Vér vitutn einnig að sólin er sjóð-
bullandi eldhaf. Hún er fjörutíu
sinnum heitari en glóandi járn og
þeytir stöðugt út frá sér margra
mílna löngum eldstrókum. Það
væri engin furða þó að hún splundr-
aðist einhvern tíma og liyrfi eins og
flugeldur út í geiminn. * Og þá
mitndum vér allir frjósa í hel á
skammri stundu.
En til hvers er að æðrast?
S a m s k o n a r hörmungar hjjóta
að mæta þér innan fárra ára.
Með öðrum orðum: Þú hlýtur að
deyja, hvort sem það kann að verða
í ró og næði í rúminu þínu, eða
tundurkúlur einhvers allsherjar kær-
leiks og jafnréttis félags tæta þig
til agna.
En það, að deyja (og öll erum við
dauðleg), það er þinn heims-
e n d i r.
Hvers vegna þá að gera sér gríl-
ur um endirinn ? Lífið er fallvalt
og hefir jafnan verið það. Enginn á
víst að lifa til næsta sólarlags.
Hversvegna að æðrast um gat á
hafsbotni eða árekstur stjarna?
Ert þú ekki ferðamaður? Verð-
ur þú ekki að halda áfram að settu
marki, hvort sem á farbréfi þínu
stendur heimsendir, magaveiki eða
hjartaslag ?
Dauðinn kemur eins og þjófur á
nóttu. Ef hann er lögum háður,
þá er sá er þeim beitir algerlega
hafinn' yfir mannlegan mátt og
manulega þekkíngu. Og þú veist
það. Hvers vegna þá að kvarta ?
Hvers vegna að æðrast ?
Shakespeare kemst þessu líkt aö
orði:
Hugleysingjann hundrað sinnum
hrollur dauöans tíðum slær;
hetju marga er hvergi skeikar
hörmung dauðans eitt sinn næf.
En mest af öllu mig það undrar
að mönnum dauðinn ótta fær,
því allir vita í andblæ dauðans
pilíft friðarblómstur grær.
(Eg. Er. þýddi).
4