Eimreiðin - 01.04.1927, Qupperneq 111

eimreiðin RITSJÁ 207
^ogason, Þorkell Þorkelsson, Halldór Jónasson og Stefán Stefánsson,
eiSa hinar greinarnar.
Eini galli þessarar bókar er, að upphafsritgerðin er rituð fyrir land-
fræðinga, en enga aðra. Menn sem skrifa um landafræði íslands verða
a^ gæta að því, að nafnið er kuldalegt og lega landsins svo norðarlega, að
útlendingar hyggja það óbyggilegt. Og sú hugmynd breytist ekkert þó að
Englending sé sagt, að meðalhiti í janúar sé -s- 1,2° C., því þeir hafa
ekki einu sinni sama hitamæli og við. Við þurfum að benda útlendingum
a> að hlýrra sé í Reykjavík en í Rínardalnum og meðalhiti vetrarins í
Reykjavík sé hálfu stigi hærri en í Milano á Ítalíu. í þessari stuttu yfir-
litsgrein er aftur á móti týnt til alt, sem útlendingum þykir hroðalegt.
England er víða jafn skóglaust og ísland, því Englendingar brendu skógi
eins og við. En þeir eru ekkert að halda því á lofti. Þeir rækta sem ekkert
korn og kcma þó ekki að í hverri smágrein, að þar í landi vaxi ekkert
korn, né að fá vilt spendýr lifi þar. En í þessari grein er farið alla leið
aftur á ísöld til að gefa nógu kuldalega mynd af landinu. Og ekkert er minst
á, að ísöld hafi gengið yfir alla Evrópu, sem þó mundi mýkja lýsinguna.
Þriðjungurinn af því, sem höfundurinn skrifar um Ioftslagið, fer í skelfi-
lega lýsingu á, hvað gerist þegar hafís leggist að landinu. Utlendingar
hljóta að hugsa, að hann Iiggi við land meginhluta ársins, því „frá sept-
ember til dezember sést hafís sjaldan við strendur Islands" (bls. 6). Og
til að greypa það í hug Iesendanna, hve ilt og óbyggilegt landið sé, tekur
böf. það fram, að mannabústaðir séu bygðir „í eða nærri grasblettunum"
(grassy plots).
Svona mega menn ekki skrifa fyrir útlendinga, og síst í bók, sem ann-
ars gefur mönnum góða hugmynd um Iandið og má treysta. Þó megi
verja þetta, er stíll greinarinnar sá, að menn hljóta að fá naglakul af
ömurleik hennar.
Málið á bókinni er gott, og má segja að lítt skeiki. Mun Bogi
kennari Ólafsson eiga heiðurinn fyrir það. Á tveim stöðum hefur mis-
prentast people’s fyrir public (bls. 118 og 120), og íslenzku nöfnin eru
rétt, nema að því leyti að bókstafurinn þ er bannfærður. 0, ö og ð eru
notaðir, en þekkjast þó ekki í ensku frekar en þ.
Frágangurinn er sem sæmir þessari ágætu bók. Bandið Iátlaust og
smekklegt og Ietrið svo fallegt, að unun er að lesa það.
H. P. B.