Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 108

228
KREUTZER-SÓNATAN
eimkeiðiN
aði ég? Alt er þetta eins og í móðu fyrir mér. en ég man
það eitt, að mér fanst sem eitthvað hræðilegt væri í aðsigi-
eitthvað, sem mundi hafa djúptæk áhrif á alt mitt líf. Ég ve'|
ekki hvort þessi hugsun var ályktun eða hugboð. Ef til
er svo ömurlegt yfir endurminningunni um þessi augnablik
af því, að allur undanfari þess, sem síðar gerðist, hefur ósjálf'
rátt skilið eftir myrkur í sál minni.
Loks staðnæmdist vagninn fyrir utan hús mitt. Klukkan var
langt gengin eitt. Nokkrir ökumenn voru á varðbergi á strset-
inu í von um að fá eitthvað að gera, enda voru ljós víða
enn í gluggum. Ég sá að ljós loguðu í íbúðarherbergjunum
í húsi mínu, því salurinn og dagstofan sneru út að straetmu-
Ég gerði mér enga grein fyrir, hvers vegna alt var upP
ljómað, þótt framorðið væri, heldur gekk ég upp tröppumar’
sannfærður um að eitthvað hræðilegt væri í vændum, og hringd'-
Jegor, þjónninn okkar, góðlyndur karl og samvizkusamur, en
í meira lagi heimskur, opnaði dyrnar. LJndir eins og ég var
kominn inn í anddyrið, tók ég eftir einhverju, sem hékk a
einum fatasnaganum, og sá fljótt við nánari athugun, að þe**a
var slagkápa. Nú hefði mátt ætla að þetta kæmi mér á óvark
en ég tók þessu með jafnaðargeði, því það var ekki anna
en ég hafði búist við.
»Átti ég ekki á vonlc sagði ég við sjálfan mig, þegar ]eg°r
svaraði, er ég spurði, hver væri kominn, að það væri Truc
hatschevski. Ég spurði, hvort fleiri gestir væru komnir. »Nel’
herraU flýtti hann sér að svara í þeim tón sein hann hyS^
ist með svarinu að gleðja mig með því, að um enga a^ra
gesti væri að ræða. »Gott og vel!« sagði ég, eins og vl.
sjálfan mig. »En börnin?* — »]ú, þeim líður öllum vel, SujJ’
sé lof! Þau eru komin í rúmið fyrir löngu*. — Ég átti 1
með að ná andanum, og tennurnar glömruðu í rnunninum a
mér, eins og á leiðinni heim frá brautarstöðinni. »Var Pa
kannske ekki eins og ég hafði búist við!« sagði ég við sjálfan
mig. Hve oft hafði ég ekki óttast það versta, þó að alt reyn
ist að lokum í sinni gömlu röð og reglu. í þetta skifti ha
reyndin orðið önnur. Nú var ekki um neina ímyndun að rm
lengur, heldur blákaldan veruleikann. ]á, nú var ekki lengur
um að villast! Mér lá við að fara að gráta, en undir eins