Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 44

164
JOHN MASEFIELD
EIMREIÐlN
staðar listatökin. Honum er svo ant um að vera trúr virki'
leikanum, að frásögnina skortir á köflum listfengi og fegurði
ljóðlínurnar verða þá bæði of óheflaðar og of hversdagsleS31"-
En víða í kvæðinu sameinar skáldið raunsæjar lýsingar og
háfleygan skáldskap. Snildarlegt og fagurt er samræmið nul
sálarástands Sauls og umhverfis hans í kvæðislok. Það er
morgunn í sál hans, þar sem hann heldur leiðar sinnar eftu"
þjóðveginum, og samtímis rís sólin úr móðunni í austri og
boðar nýjan og bjartan dag. Hvaðanæfa berast raddir hins
hækkandi dags. Gnýrinn af plóg, sem klýfur jörðina, heyns
úr fjarlægð, og fyrsti lævirkinn svífur syngjandi mót hinn'1-
Fagnaðarsöngurinn í sál Sauls blandast fagurlega gleðirödO'
um hins vaknandi lífs á hauðri og hafi. Og Masefield næg>r
ekki að segja sögu Sauls. Hann skygnist djúpt í sálarlíf hans
og gerir lesandann hluthafa í baráttu þeirri, sem Saul a 1
áður en hann vinnur sigur á sjálfum sér. Hér má einniS
benda á það, að persónunum í merkisritum Masefields ®r
löngum svo trúlega lýst, hvað málfar snertir og önnur eigincil’
að þær klæðast holdi og blóði virkileikans fyrir sjónum leS
andans; þær eru örsjaldan dauður bókstafur. — Loks er Þa
eftirtektarvert um Ijóðsögu þá, er um ræðir, að bragarháífur'
inn fellur vel að efninu, hann er hrynjandi og magni þrunS'
inn, eins og við á í fjörugri frásögn.
The Widow in ihe Bye Street er ástarsaga í ljóðum.
er hér fremur lýst ást móður á syni en ást sonarins á konu
þeirri, sem ginnir hann úr móðurhúsum á glapstigu.
segir frá ekkju nokkurri og einkasyni hennar ]im, frá Þvl
hvernig hún kom honum til manns að föður hans látnum-
Hún sér ekki sólina fyrir þessum syni sínum. Fram að Þelfí]
tíma er sagan gerist, en hann er þá nær tvítugu, hefur l]fíl
verið auðsveipur sonur og umhyggjusamur. En nú kynm5
hann lauslætiskvendinu Önnu og lætur ginnast af falsfegur
hennar, fagurgala og fláræði, en vanrækir störf sín og heim
ili. Reynir móðir hans nú, að »heimilisböl er þyngra en tárum
taki«, og grunar hana þó eigi hverjar raunir bíða hennar-
]im er svo ástfanginn af Önnu, að hann sér hreint ekki, a
hún hefur hann að leiksoppi. Þegar Ern sauðamaður, einn a
fyrri friðlum hennar, endurnýjar kunningsskapinn, snýr hun