Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 35

EIMReiðin
SÉRÆFING OG SAMÆFING
155
kað að hann er nú fljótari að hreyfa augun eftir Iínunum en
aour. Slíkt hefur stundum komið í ljós við tilraunirnar.
4- Þá er það mjög mikilsvert, að nemendur venjist á það,
a° vera í góðu skapi við námið. Það getur orðið að vana,
a,u vera vongóður, þótt eitthvað gangi erfiðlega í svipinn, engu
s'öur en hitt að finna sér alt lil foráttu. Það er eflaust hægt
venja sig á að vera hirtinn yfirleitt, eða kurteis, eða hjálp-
?auiur, eða góður félagi o. s. frv. En skilyrðið fyrir því virð-
ls‘ að minsta kosti stundum vera það, að þessir eiginleikar
Verfði að hugsjón, er stjórnar athöfnunum.
, f skóla einum í Ameríku voru gerðar tilraunir með það,
uuort það, að venja nemendur á fagran frágang í skriflegri
stærðfræði, hefði í för með sér að þeir legðu stund á fagran
raSang í öðrum skriflegum æfingum. Og þess sá nálega engin
merki. Annar maður gerði síðan líka tilraun með þeim hætti,
aö hann æfði nemendur í því að vanda frágang í einni náms-
9rem og talaði oft við þá um það, hve mikilsverð snyrtimenska
v*fi í ýmsum tilfellum lífsins, en varaðist þó að minnast á
^rar námsgreinar en þessa einu, sem tilraunin var gerð með.
^iourstaðan varð sú, að nemendum fór greinilega fram í því
f® yanda frágang sinn einnig í þeim greinum, sem þeir ekkert
°fðu verið ámintir um og ekki voru skyldari en landafræði,
fej«ningur, málfræði og saga. Þessu hafði hugsjónin um fagran
raSang orkað, þó að framförin væri engin í hinu tilfellinu,
par sem hugsunin var aðeins bundin við eina grein. Sama
v[öi eflaust reyndin um aðrar dygðir. Menn læra ekki kurteisi
aIn}ent á því að vera t. d. alt af kurteisir við kennara sinn.
eir geta verið ruddar hver við annan fyrir því. En ef menn
,etl9Ía orðið kurteisi og þá framkomu, sem það táknar, við
nu9sunina um að sú framkoma eigi alt af við, maður eigi að
Vera kurteis við alla menn, þá getur kurteisin orðið allsherjar
Vani manns. Jafnskjótt og hann heimfærir það, sem hann sér,
nndir hugtakið maður, er kurteisi til taks. Æfing á einu sviði
Setur þv{ í
einu tilfelli komið að haldi og í öðru ekki, alt
eiílr því, hvort menn hafa gert sér ljósa þá reglu, sem um
er að ræða, og kunna að heimfæra undir hana þá hluti, sem
ara má eins með. Með æfingunni verður þessi heimfærsla æ
Sreiðari, unz hún að lokum getur komið alveg umhugsunar-
,aUst. Æfður læknir þarf t. d. oft ekki nema að líta á sjúkl-
n9 til þess að sja, hvað að honum gengur og hvaða með-
Ierð á við.