Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 63

^■Mreidin
KOLFINNA
183
^alldór og Kolfinna
sál hans til sín.
krupu við rúmið og báðu guð að taka
Tíminn leið. Halldór óx og þroskaðist. Hann var hár og
karlmannlegur og líktist föður sínum jafnt í skapi sem í útliti.
Hann var ljúfur og blíður við Kolfinnu, en þunglyndur og
^ulur, eins og faðir hans hafði verið. Kolfinna sá fljótt, að
l’Uaur hans stefndi allur til hafsins. Hann undi ekki í landi.
Hann varð að fara á sjóinn. Auðvitað varð hann að ráða því.
Ekki vildi Kolfinna vera svo eigingjörn að neita honum um
tað, sem hann þráði mest. En oft var hún einmana, þegar
hann var í burtu, og marga óveðurs-nóttina lá hún andvaka
°9 bað af öllum mætti sálar sinnar fyrir drengnum sínum,
sem var einhversstaðar úti á hafinu. En þegar hann kom inn
ehir langa fjarveru og faðmaði hana að sér, fanst henni
sú stund svo fögur, að hún væri hennar ekki verðug. Svo
föbbuðu þau saman lengi, lengi og sögðu hvort öðru, hvað
a dagana hefði drifið. Kolfinna brosti gegnum tárin, þegar
hún sagði honum, hvað hrædd hún hefði verið um hann í
°veðrunum, en hann hló og kysti hana, og hún var stolt af
örengnum sínum.
Eitt sinn var Halldór venju fremur lengi í landi. Kolfinna
^úr þá að veita því athygli, að hann var óvanalega fálátur
°9 dapur í bragði. Hún sá, að hann bjó yfir einhverju, en
h°rði einskis að spyrja. Loks sagði hann henni hvað það var.
Hann elskaði stúlku. Hún hafði leikið sér að honum Iengi
°9 loks fleygt honum frá sér, eins og menn fleygja frá sér
l°mi, sem þeir hafa verið að fitla við að reita blöðin af.
**ann sagði henni, hver stúlkan var. Það var Lára, uppeldis-
úóttir Qríms á hótelinu. Auðvitað gat Kolfinna ekki skilið,
a^ drengurinn sinn gæti elskað slíka stúlku. En ástin væri
®kki ást, ef það væri hægt að skilja hana. Kolfinna fyrirleit
.aru. Halldór elskaði hana. Og Kolfinna kysti burtu tárin
ar augum hans.
Hann sagðist verða að fara í burtu, eitthvað langt í burtu,
11 bess að gleyma Láru. Hann sagðist ekki þola að sjá hana,
ekki hafa kjark til þess að koma svona oft í þennan bæ,
Par sem alt minti sig á hana, konuna, sem hann hataði og