Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 119

ÚRVALSGREINAR. Guðmundur Finnbogason íslenzkaði. Reykjavík
'932 (Bókadeild Menningarsjóðs).
^onandi verður þýðanda að þeirri ósk sinni í formála, að einhverjir
Verði víðsýnni og betri menn eftir lestur þessarar bókar, því að margt er
Ve' sagt í greinum þessum og skarplega athugað. Þær eru alls tólf, allar
eflir enskumælandi höfunda og úr ensku þýddar. Grein Gilberts Murray
Urn g'idi Grikklands fyrir framtíð heimsins, sem er fremst í safni þessu,
er mjög fræðilega samin, en ekki laus við oftrú fornmentadýrkandans á
"''ói sinnar sérgreinar, og er það að vísu ekki annað en það, sem
a'staðar endurtekur sig, að hverjum þykir sinn fugl fagur. Greinin um
lobsbók eftir Froude er allra laglegasti fyrirlestur í Gamla-testamentis-
'r®ðum og gæti hafa verið fluttur við guðfræðideild hvaða háskóla sem
Vera skal. Annars las ég þarna mér til mestrar ánægju grein eftir enska
s*!órnmálamanninn Winston Churchill um að mála sér til skemtunar. Sú
Srein er svo full af fjöri og áróðursofsa fyrir málaralistinni, að jafnvel
rnetm, sem aldrei hafa borið skyn á liti og verið klaufar í teikningu,
^'ióta ósjálfrátt að finna til löngunar að mála og teikna eftir lesturinn,
~~ hvað þá aðrir, sem betur eru gefnir í þeim efnum. Þá eru þarna
'v®r ritgerðir um rýni, sú fyrri eftir enska skáldið Arnold Bennett og
‘1'n eftir J. Middleton Murry, báðar fengur fyrir íslenzka lesendur.
^leira skal hér ekki upptalið, en mæla má með bókinni þess vegna, að
VeI er þýtt og smekkvíslega — og flest viðfangsefni höfundanna hin
^hyglisverðustu. Óþarflega margar prentvillur óprýða að öðru leyti vand-
a^an frágang, og ekki felli ég mig við, að verið sé að innleiða eignar-
^llsmerkið enska í íslenzkt ritmál, eins og sumsfaðar er hér gert. íslenzkan
^arf ekki á því að halda og kannast ekki við það.
Þýðandi hefur með úrvali þessu viljað sýna íslendingum, hve hátt
ri,9erðalistin stendur með Englendingum. Ritgerðahöfundar (Essayists)
‘esgia oft engu minni skerf til bókmenta þjóðar sinnar en skáldsagna-
ofundar eða ljóðskáld. Algengasti gallinn á íslenzkum ritgerðum eru
|riala!engingarnar. Þessvegna verða rifgerðir oft þynnri og leiðinlegri en
þyrftu að vera. I þessari bók eru góð sýnishorn þess, hvernig ráð-
ast má á víðtækt og vandasamt efni og gera því fullnægjandi skil í Ijósu,
®n stuttu máli. Listamönnum í þeim efnum mætti gjarnan fjölga meða! vor.