Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 100

220
KREUTZER-SÓNATAN
EIMREIÐlN
meðan ég var að hátta, hugsaði ég til barnanna og um stðrf
þau, sem ég þurfti að annast daginn eftir.
Eg átti vanda til að eiga erfitt með svefn á þessum eftir*
litsferðum mínum, þar sem ég var oft ekki nema einn
sólarhring á hverjum staðnum og alt af að skifta um
næturstað, en nú brá svo við, að ég sofnaði undir eins.
— Þér hafið sjálfsagt einhverntíma hrokkið snögglega upp
úr fasta svefni. Það er eins og rafstraumur fari í gegnum
mann. Þannig hrökk ég alt í einu upp, og fyrsta hugsun mm
var um hana, um ást okkar, um Truchatschévski og um, a^
nú væri úti um alt. Ógn og skelfing greip mig. En svo f°r
ég að tala um fyrir sjálfum mér. »Þetta er tómt bull °S
hugarburður«, hugsaði ég. »Ég hef enga ástæðu til að
að nokkuð hafi komið fyrir. Það er hvorki mér né hennt
samboðið að gera ráð fyrir svo smánarlegri hrösun. Hér ef
annarsvegar að ræða um einn þessara hljóðfæraleikara, sem
hægt er að kaupa fyrir peninga til að spila fyrir sig, og þar
að auki mann, sem hefur slæmt orð á sér, en hinsvegar er
konan mín, ráðsett og heiðvirð kona og margra barna móðir-
Þessi grunur minn er úr hófi heimskulegur!* Þannig fanS|
mér vera hvíslað að mér úr einni átt. »En hversvegna skyH1
þetta ekki vel geta átt sér stað?« heyrðist mér einhver hvísla
úr annari átt. »Hversvegna skyldi jafn eðlilegur og einfaldur
atburður og þetta ekki hafa getað gerst, þetta, sem ég hafö>
þráð og þessi hljóðfæraleikari þráði eðlilega einnig?« Hann
var ógiftur, sterkur og heilsuhraustur. Ég mintist þess, hvermS
hann hafði murið beinin í steikinni milli tannanna og svolgr3^
vínið græðgislega í sig úr glasinu, með rauðum, þykkum v°r-
unum. Auðvitað var hann maður, sem lifði eftir þeirri emn
lífsreglu, að njóta lífsins lystisemda í sem ríkustum maeli, hvar
og hvenær sem þær stæðu til boða. Auk þess unna þau baeð1
sömu listinni, og það einmitt þeirri list, sem vekur mönnum
sterkasta munúð, tónlistinni. Hvað var svo sem til að halda
honum í skefjum? Ekkert! Alls ekkert! Alt hjálpaðist þvert a
móti að til að hvetja hann og æsa upp. Og hún. Hvað var
hún! Leyndardómur, dularfull gáta, eins og jafnan áður. E3
þekti hana ekki, eða þá aðeins dýrið í henni. Og hjá dyr-
unum er, eins og allir vita, ekkert, sem getur haft taumha