Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 59

EiMREIÐIN
KOLFINNA
179
Hún hafði ekki alt af verið ein á gamlárskvöld. Stundum
hafði verið hlýlegra í litla kjallaraherberginu hennar, en oft
hafði þó eitthvað verið til þess að skyggja á, síðan hún kom
* betta þorp.
Hún hafði átt góða foreldra og fallegt heimili. Æskan leið
eins og draumur í gleði og áhyggjuleysi — þangað til Vil-
f'iálmur kom. Foreldrar hennar voru því mótfallin, að hún
hann. En hvað tjáði það. Æskan varð að ráða. Hennar
Var framtíðin, og ef henni skjátlaðist, varð hún líka að taka
Hleiðingunum.
Hafði hún elskað Vilhjálm? Líklega. Að minsta kosti verður
a^ kalla það ást, sem ekki er annað réttara orð til yfir. —
Svo fluttu þau hingað. Vilhjálmur vann mikið, og hann var
9°ður við hana, en hann var þunglyndur og drykkfeldur.
^e9ar hann var með sjálfum sér, var hann stiltur og sann-
9lam, en undir eins og hann var búinn að bragða vín, var
^ann ósanngjarn og grimmur.
Þau eignuðust einn son og nefndu hann Halldór, í höfuðið
a föðurafa hans. Kolfinnu fanst birta yfir, þegar Halldór
f®ddist, og hún hélt í einfeldni sinni, að Vilhjálmur myndi
^aetta að drekka eins mikið, þegar hann væri orðinn faðir.
bar skjátlaðist henni. Vilhjálmur hafði aldrei drukkið meira
®n fyrsta veturinn eftir að Halldór fæddist. Kolfinna sat heima
nlá barninu, en Vilhjálmur drakk með félögum sínum á hótel-
mU. Þar var alt af margt um manninn. Þangað fór Vilhjálmur
a laugardagskvöldin, og það kom fyrir, að hann eyddi öllu
v^ukaupinu sínu á einni nóttu. í birtingu kom hann heim
°9 slengdi sér í öllum fötunum upp í rúmið við hliðina á
^olfinnu. Hún þorði ekki að láta bæra á sér, því að hefði
Un sagt nokkuð eða gert, vissi hún hvað það kostaði. III
og sífeldar kvalir gera menn lítilláta. Þegar Kolfinna
Ueyrði, að hann var farinn að hrjóta, lofaði hún guð. — Svefn-
aUsar nætur. — Á daginn eilíft strit. Því að heimilið gat ekki
ae á peningum, sem eytt var í vín á hótelinu. Hún varð
uinna, svo að þau hefðu eitthvað til að borða. — Efnaða
°Uan getur látið það nægja að gráta yfir óreglu mannsins
Slns> sú fátæka verður að leggja hönd á plóginn. Hún verður
oinna, og hún verður að vaka á daginn, þó að henni