Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 118

238
RADDIR
EIMREIÐlN
höfunda, hinir þýddir. Af hinum þýddu eru merkastir Silfuröskjurnar
eftir Qalsworthy og Á útleið eftir Sutton Vane. En síðari leikurinn hafði
áður verið sýndur hér (1925—’26). Auk þessara þriggja voru hinir þýddu
sjónleikirnir þessir: Draugalestin eftir Arnold Ridley, Afritið eftir Helse
Krog, Ranafell, færeyskur sjónleikur í 2 þáttum eftir William Heinesem
Þá voru skopleikirnir Lagleg stúlka gefins og Karlinn í kassanum báðir
færðir í íslenzkan búning eflir erlendu frumleikjunum, ennfremur barna-
sjónleikurinn Litli Kláus og stóri Kláus. íslenzku sjónleikirnir voru Hall'
steinn og Dóra eftir Einar H. Kvaran, en sá leikur var fyrst sýndur her
í fyrravetur, Jósafat eftir sama höfund, Ieikgerð úr sögunni Sambýli, og l°hs
Tófraflautan, æfintýraleikur eftir ungan höfund, Oskar Kjartansson.
Þetta er þá umtak leikstarfsins í höfuðborg íslands á Iiðnu leikári. En
hvert er svo inntakið? Á leiksviði Reykjavíkur hafa verið unnin afreki
sem ekki standa að baki ýmsu því, sem talið er meðal þess bezta í lel^'
list með öðrum þjóðum. Kemur manni í hug til dæmis frú Stefania
Quðmundsdóttir, frú Guðrún Indriðadóttir og hr. Jens Waage í þeirra
beztu hlutverkum. Nú eru þessir Ieikendur úr sögunni og nýir teknir vi
Leiðbeinandi þessara nýju leikenda er ungur maður og ötull, leikur hans
sjálfs oftast misfellulílill og stundum með allmiklum tilþrifum, en af öðrurn
yngri leikendum kveður mest að hr. Brynjólfi Jóhannessyni, Indriöa
Waage og ungfrú Arndísi Björnsdóttur. Annars virðist skorta allmikið a,
að leikfélagið eigi þeim starfskröftum á að skipa í kvenhlutverkum nU
sem áður. Betur virðist ástatt að því er snertir karlmannahlutverkin-
Eldri leikendurnir Friðfinnur Guðjónsson, Qunnþórunn Halldórsdóttjr
og systurnar Emilía Indriðadóttir og Marta Kalman eru leikfélaginu enn
ómetanleg stoð. Bezti leikurinn, sem sást á leiksviðinu í Iðnó á síðasta
leikári, var leikur frk. Gunnþórunnar í hlutverki Qrímu í sjónleiknui"
Jósafat eftir Einar H. Kvaran.
Eitt er það atriði, sem hver óbrotinn leikhúsgestur hlýtur að veita athysh’
en það er tilfinnanlegur skortur meðal íslenzkra leikenda á réttri me ^
ferð máls og raddar. Menningargildi leikhússins er ekki sízt fólgið í Þvl’
að þar sé tungan hreinust töluð og með fegurstri hljóman. Ef ég vil kyn"a
erlendum manni kyngi og hljómfegurð íslenzks máls, þá fer ég með han"
í leikhúsið og á nokkurn rétt á að ætla, að þangað verði ekki farið a"
árangurs. Of margir íslenzkir leikendur tala bæði of lágt og óskýrt. ”a^
væri æskilegt, að þessu atriði yrði meiri gaumur gefinn en áður, Því 30
engin stofnun, önnur en skólarnir, stendur eins vel að vígi eins og lel
húsið til að vekja virðingu fyrir tungunni og verja „ástkæra, ylhýra maú
fyrir þeirri hættu, sem aukin erlend áhrif og þó einkum innlent skeytinSar
leysi stofnar því í nú á dögum. En leikfélagið hefur sýnt það með star
sínu í vetur, að það býr yfir gróðurmagni, og er því ástæða til að os
því allra heilla með starf þess á komandi leikári.