Eimreiðin - 01.04.1939, Síða 88

200
HERRA TIPTOP
EIMREIÐlN
um. Jarðsunginn frá dómkirkjunni klukkan fjögur, Jón Jóns-
son, o. s. frv.
Hann henti frá sér blaðinu. Hann varð að fara strax til að
koma ekki of seint. Hann snaraði sér út, læsti dyrunum og
gekk tígulegum skrefum ofan í bæinn. Það var gott, að rign-
ingunni var stytt upp, svo fíni kollurinn á hattinum hans
skaðaðist ekki. Fólk virtist veita honum fremur litla eftir-
tekt, nema nokkrir horn-rónar, sem hímdu upp við apótekið
og kölluðu á efir honum: „Sá þykist fínn!“
Annars gekk alt slysalaust. Þegar hann kom inn í kirkj-
una, var likfylgdin komin á undan honum. Hann tók ofan
hattinn og fékk sér sæti utarlega í kirkjunni. En hvað var
þetta! Honum brá ónotalega við. Hann hafði búist við hálf-
fullri kirkju, en í þess stað voru aðeins örfáar hræður, og
svei mér ef honum fanst ekki syrgjendurnir horfa í gegnum
hann, eins og þeir vildu segja: „Hver er þessi, og hvað er þessi
að gera hér?“
Hann kom hvergi auga á einn einasta pípuhatt, og hon-
um leið illa. Hann hefði helzt af öllu viljað vera kominn heim.
En það þýddi ekki um það að fást, hingað var hann kominn,
og hér varð hann að dúsa, unz yfir lauk, veskú. Og það var
heil eilifð, að honum fanst.
Hann bölvaði sjálfum sér. Honum var líka skammar nær
að fara ekki að fylgja óþektu nafni til grafar, einhverjum
lúsfátækum aumingja. Það var sök sér, ef það hefði veríð
einhver stórlaxinn, einhver fínn maður. Þá hefði hann ekki
þurft að skammast sín, og ekki verið sá einasti, sem mætti
með pípuhatt. Nei, ólánið var yfir honum. Hann stundi þung-
an, og honuin fanst tíminn aldrei ætla að líða.
Loksins var útgöngusálmurinn spilaður. Guði sé lof! Hann
beið i sæti sínu þangað til flestir voru komnir fram hjá hon-
um og smeygði sér með þeim öftustu út úr kirkjunni. Hann
setti upp hattinn, þetta var meiri prísundin. Fólkið hímdi
fyrir utan kirkjudyrnar, meðan verið var að koma kistunni
fyrir á líkvagninum, og heygði höfuð sín í þögulli lotningu
fyrir dauðanum.
{ þessari fámennu jarðarför skagaði pípuhátturinn hans á-
takanlega upp úr fátæklegum hattkúfum hinna, sem fvlgdu,