Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 33

eimreiðin
PRÉDIKUN I HELVITI
177
ég átti. Ég hef unnið og beðið, en samt liafa einhver ill öfl tekið
í'au frá mér. Ég á ekkert eftir. Ég lief misst traust mitt á mönn-
'fflum. Þeir liafa hrugðizt mér. Allir, sem mér þykir vænt um,
hverfa inn í þennan voða andstyggðar og svika, sem umlykur allt.
Og sá, sem er vanmáttugur áliorfandi alls þessa, hann á liér ekki
heima. Þeir einir, sem finna ekki, hvernig það er í raun og veru,
þeir geta verið þátttakendur þess. Þeim getur jafnvel fundizt
það bærilegt.
Dagurinn í dag er gleðidagur okkar. Þannig skemmtum við
okkur. En þú ættir að vera hér, þegar sorgin kemur, þjáningin,
dauðinn.
1 dag erum við góð hvert við annað. En þegar illskan og hatrið
11 á tökum á mönnunum, verða þeir grimmari en nokkur villidýr.
há æða þeir liver um annars híbýli, limlesta, brenna og drepa,
hvelja liver annan og svívirða liver annan. Hvern einasta dag síðan
ól börnin mín, hef ég búizt við því, að þau yrðu borin til mín
hmlest eða danð. 1 dag liafa þau verið lostin, livort á sinn liátt.
Það er einkennilegt, en ég liugsaði mér aldrei, að ég mundi missa
þau þannig. Nú liafa fjandmenn mínir fullkomnað verk sitt. Þegar
allt það illa og viðbjóðslega, sem með mönnum býr, fær að njóta
8hb húa þeir sér til helvíti, til þess að kvelja í því sjálfa sig
°g aðra.“
Hún þagnaði, og ég skildi hana. Þjáning hennar liafði leyst
hana úr viðjum.
Svo stóð hún upp og gekk af stað, burt. Ég fylgdi á eftir. Og
Hð gengum lengi, lengi og litum aldrei við. Á bak við okkur
gtúfði ógurleg þögn. Allt í einu gengurn við inn í dásamlega sólar-
uPprás. Ljósið flæddi yfir okkur og fyllti allt eins og liljómþýður
niargraddaður söngur.
Dg móðirin livarf mér inn í ljósið.
12