Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 66

210
FLÓTTI
EIMREIÐIN
tíma komið með Sæmundi til vinar þeirra beggja, sem átti sér
einhvern merkisdag. Þá liafði Sæmundur viljað fara fljótlega
aftur. Það var ekkert óvenjulegt eða óeðlilegt, þótt liann liefði
ekki lieldur setið lengi í gærkveldi.
Blöðin frá því um morguninn lágu á borðinu. Hann vissi, að í
þeim mundu vera langar greinar urn afmælið, en hann vildi ekki
lesa neina þeirra. Hann vissi, livað þar mundi standa. Blaðamenn-
irnir töldu auðvitað upp allar gjafirnar, sem honurn liöfðu borizt,
og ávörpin frá ýmsum félögum. Sérstaklega mundu þeir tala með
miklum fjálgleik um stóru ríkissjóðsgjöfina og láta þess getið,
að hann hefði lýst því yfir, að hann mundi ef til vill síðar ráðstafa
þessari miklu gjöf til sérstakra þarfa. Þetta mundu blöðin segja og
margt fleira.
Læknirinn sat boginn í stólnum og studdi öðrurn olnboganum
á lmé sér. Það var rétt, að hann liafði sagt í þakkarræðunni, að
liann mundi „ef til vill“ síðar ráðstafa þessari gjöf á sérstakan
hátt. Hann hafði með vilja orðað þetta svona. Þetta „ef til vill“ var
ólíkt honum. 1 þessum þremur orðum gat ósigur lians falizt, sá eini
ósigur, sem hann hafði beðið, en lokaósigur um leið. Hann var
ekki fjáður maður, það sem hafði aflazt, hafði eyðzt. Ef til vill
þurfti ekkjan lians á þessu fé að halda. Læknirinn hrökk upp
úr hugsunum sínum. Þetta var í fyrsta sinni, sem hann liugsaði um
konu sína sem ekkju, áður hafði þetta vakað óljóst fyrir lionuni,
en nú skaut upp orðinu ekkja. Áður liafði hann liugsað í því
formi, að ef hans hjálpar nyti ekki lengur við, þyrfti konan hans
ef til vill á peningunum að halda. Nú kom orðið ekkja fyrst í liuga
lians. Honum fannst allt í einu, að konan sín væri ef til vill raun-
verulega nú þegar orðin ekkja.
Orðin „ef til vill“ urðu eins og þrjú liögg, sem harin voru inni
í liöfði hans, aftur og aftur, ef til vill, ef til vill.
Læknirinn stóð upp og gekk út úr herberginu. Hann þurfti
að tala við sjúkrahússtjórnina eftir nokkra stund, og liann hjó sig
til ferðar.
Hermann læknir ók venju fremur liart til sjúkralxússins. Á leið-
inni flögruðu liugsanir hans að því sama og áður. En svo rykkti
liann sér til í sætinu við stýrið, eins og hann væri að hagræða sér.