Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 42

114
BRÆÐURNIR
eimbeibin
vagninum hjá gamalli steinhleðslu, sem var í lögun eins og skip
með rúnastein fyrir siglutré. Þau settust á grassvörðinn fremst
í stafni skipsins og tóku upp úr malnum. Auk annars höfðu þau
portvínsflösku í körfunni, svo að þau gætu drukkið minni Fabians
og verðandi brúðkaups. Umhverfis þaut og hvein í furuskóginum
eins og á hafi, og Eiríki fannst sem stefnið rækist í öldurnar,
svo að hann yrði að halda sér fast í steinriðið.
— Nú er ég víkingur, sagði hann, og þegar stýrum við inn
milli skerjanna. Finnurðu, að undir eins er hann hægari. Og nú
siglum við inn hjá Almarboða. Sérðu, hvernig sefið ýtist til
beggja skauta við skipið og hve nærri liggur, að við ströndum
á ósléttri grynningunni? Og nú kalla ég til hermannanna, sem
standa á ströndinni í hóp og skyggja á augun með skjöldunum:
Þekkið þið mig ekki? Ég er Eiríkur hinn sterki, sem hefur verið í
hernaði og rænt brúði frá bróður sínum. Hvenær heilsuðuð þið
áður svo mikilhæfum vikingi? Og þó elska ég þessa brúði líka!
María beygði sig yfir körfuna og leitaði að appelsínunum, en
svo leit hún upp og kallaði til hermannanna:
— Þessi mikilhæfi víkingur hefur lofað mig bróður sínum, og
fremur en ganga á bak orða sinna, varpar hann sér fyrir borð.
Eiríkur varð ákafur og rétti enn einu sinni upp höndina móti
hermönnunum, eins og hann ætlaði að segja eitthvað, en svo lét
hann hana síga, og yfir augun komu annarleg blæbrigði.
— Hvað? spurði María.
— Taktu hýðið af appelsínunum! anzaði hann.
Húm vornæturinnar færðist þegar yfir, og Krónprins, sem var
á beit aftan við skipið, krafsaði grasið og lét á sér skilja, að
hann þreyttist bæði á að standa og ganga og fýsti að gera eitt-
hvað af sér. Rúnasteinninn varp ekki lengur neinum skugga,
vindinn kyrrði, og lækjarniður rauf þögnina.
— Við verðum víst að hækka seglin, ef okkur á að verða auðið
að komast alla leið, sagði Eiríkur og lét flöskuna ofan í körfuna
og studdi Maríu, þegar hún steig upp í vagninn. Síðan hjálpaði
hann henni að taka af sér ullarhattinn og hnýta vasaklútnum
um höfuðið, svo að hún gæti hallað sér upp að honum og sofnað.
Áliðið var, þegar þau náðu til Sigtúna. Faðir hans, sem var
stygglyndur, hafði þegar gengið til hvílu, en móðir hans stóð
fyrir dyrum úti í svörtum messufötum. Varkár og kvíðin um,
að hún hefði ekki svo fögur orð á hraðbergi sem hún vildi, hneigði
hún sig djúpt eins og fyrir tiginni hefðarmey. Jafnskjótt og hún