Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 44

116
BRÆÐURNIR
eimreibin
skógarásinn. Vangar hans voru brúnir eins og leður og augun
dökk, og í huga klifraði Eiríkur eins og nýjungagjarn drengur
upp og ofan greinarnar á sínu eigin ættartré. Dyr hússins hafði
gamli maðurinn skilið eftir opnar að baki sér, og Eiríkur sá
langt inn í aðalstofuna, sem hann þekkti svo vel. Þetta var bónda
heimili, en minnti þó á borg, og umhverfis sporöskjulagaða dívan-
borðið stóðu ruggustólar með hekluðum dúkum á bakínu.
María ætti að sjá þetta! hugsaði Eiríkur og barði í vegginn,
en fékk ekki heldur í þetta skipti neitt svar.
Þá náði hann sér í pappír og penna, lagðist á grúfu á gólfið
og fór að skrifa Fabian bróður sínum bréf. Smám saman hófst
hreyfing og skarkali umhverfis hann. Raddir heyrðust, og móðir
hans fór út í ölhúsið og kveikti upp, svo að gnast og snarkaði.
Loks vaknaði sjálf ungfrú María og klappaði saman lófunum af
undrun, þegar hún kom út í aldingarðinn og tók eftir því, að
hún var langt úti í sveit. En Eiríkur veitti þessu ekki athygli.
heldur skrifaði út hverja örkina á fætur annarri, og svala, sem
átti hreiður sólarmegin, hoppaði út að þakglugganum og leit
undrandi á gestinn, sem skrifaði, því að hún hafði ímyndað sér,
að hún ein ætti húsið.
*
Meira en mánuður leið, áður en svar kom frá Fabian, og það
voru einungis fáar línur þess efnis, að hann leitaði sér stöðu og
honum væri illt í augum. Maríu nefndi hann ekki á nafn.
Eiríkur þorði ekki að sýna bréfið, heldur viðhafði ósannindi
og staðhæfði, að það hefði að geyma bróðurlegan trúnað og al-
úðarkveðjur til allra.
Foreldrarnir höfðu nóg að sýsla, og þegar hjónaleysin ungu
reikuðu um eða sátu með bók uppi við rústirnar, sagði fólkið
alveg rólega: — Það er herra Eiríkur og heitmey hans. Varla
neinn annar en hann sjálfur lét sér lengur detta í hug, að heit-
mey sú væri ekki hans heldur annars manns.
Hann talaði ekki við aðra en hana og hugsaði ekki um aðra
en hana, og kæmi fyrir, að hún væri vant við látin inni, fannst
honum tíminn vera lengi að líða. Haldinn óljósum ugg og kvíða-
semi tók hann að telja dagana, sem eftir voru til haustsins.
Einhverju sinni eftir margra stunda einveru sátu þau saman
á rólufjöl niðri við vatnið.
— María, sagði hann, ég er hræddur um, að stóri bróðir far1
að krefjast réttar síns.