Eimreiðin - 01.04.1954, Síða 46

118
BRÆÐURNIR
EIMREXÐIN
Sigtúnabúa, sem settist við rústir þeirrar brunnu borgar og vildi
ekki yfirgefa þær. Aðrir létu sín dýrustu djásn í skrín og fleygðu
því í vatnið, og seinna reru þeir á hundruðum báta til að sjá,
hvar skrínið ræki og hvar þeir ættu að reisa nýja og enn þá auð-
ugri borg. En fullur þverúðar og þrjózku sat hann kyrr á bruna-
rústunum, ákveðinn í að lifa heldur á handafla sínum en yfirgefa
það, sem hann átti.
— Svo er það líka betra, María ... En ert þú ánægð með að
bíða?
Hún svaraði ákveðinni rödd:
— Já.
— Þá áttu líka að bíða, þó að biðin verði löng.
— Það ætla ég ... Og hamingja okkar beggja mun tvöfaldast,
eftir að við höfum lokið því, sem okkur lá á hjarta að segja. En
ég verð að fara upp í stofu, svo að enginn sjái mig svona grát-
bólgna.
Hún reis á fætur, en þegar hún var farin, féll hann saman, eins
og sofandi væri.
Við matborðið gerði hann enn þá meira að gamni sínu en
venjulega, en þegar náttaði, laumaðist hann út úr verkfæraskúrn-
um og fór á göngu. Hann rispaði hendur sínar á stöngulþyrnun-
um og tróð niður rósarunnana, svo að vesalings sundurtroðnu
blöðin lágu eins og blóðdropar í sporum hans.
— Þegar menn fara eftir tilfinningum sínum, sagði hann, Þa
láta þeir löngun sína ráða, duttlunga sína. Það er ekki merkilegra
en að bretta upp kraganum, þegar mönnum er kalt, eða taka
fallega eplið fram yfir það skorpna. Dag nokkum veitir þú þvl
athygli, að granninn hefur dýrlegt leðurveski í vasanum, en sjálf-
ur hefurðu ekkert. Þá leggur þú handlegginn yfir öxlina á grann-
anum og horfir vingjamlega djúpt í augu honum, og á meðan
smeygirðu hendinni í vasa hans. Svo hleypur þú þína leið naeð
veskið og hrópar: Nú er ástin mikla komin! Svo gerir þú þer
glaðan dag, unz veskið er tæmt, og þá skiptirðu varlega á því og
nýju veski ... Atvikast það svona í aldingarði ástarinnar ... Tvær
verur mætast og fá allt í einu sting gegnum hjartað, og haldi
þau aðeins áfram, gleyma þau hvort öðm jafnskjótt, og fá nýjan
sting. Þetta gerist daglega í samsætum og á götum og torgum.
En svo vill það líka til, að þessi tvö halda ekki lengur áfram,
heldur staðnæmast og kasta sér fram af hengiflugi í leik, og a
hvínandi hrapinu æpa þau um böl sitt og ómaklegu forlög • • •
Ónei, ástin kemur aldrei að ófyrirsynju! Hún gengur hægt um