Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Blaðsíða 6

kaupstað á landsbyggðinni. Og Neskaupstaður var á þessum tíma flestum
kaupstöðum landsins einangraðri um samgöngur. Það var því að vonum að
þess væri leitað að komast aftur til átthaganna, og þegar fulltrúastarf losn-
aði við borgarfógetaembættið hiaut Jónas það. Borgarfógeti var hann skip-
aður 20. maí 1963, en tók við bæjarfógetaembættinu á Akranesi 1. október
1967. Seinustu ár sín starfaði hann aftur sem fulltrúi við borgarfógetaembættið
í Reykjavik.
í embættisstörfum vann Jónas sér, jafnt og í öllu sínu daglega lífi, óskipt-
ar vinsældir þeirra, sem hann átti við að skipta. Hann var Ijúfmenni, og prúð-
menni, sem ég vissi ekki til að legði illt til nokkurs manns, en var frábærlega
glöggskyggn á kómiskar hliðar lífsins, leiftrandi fyndinn og gamansamur, svo
að frá honum stafaði jafnan ylur og góðlátleg glaðværð hvar sem hann fór.
Það væru ýkjur að segja að hann væri slímusetumaður við skrifborðið,
en allt um það fórust honum verk mjög vel úr hendi. Hann var fljótvirkur og
öruggur þegar hann gekk að starfi, afburöa glöggur og fljótskyggn á með-
ferð talna, og hafði raunar rikulega stærðfræðigáfu eins og fleiri i hans ætt.
Það var mikill siður margra menntamanna í tíð Jónasar að fást við bók-
menntaiðju, einkum Ijóðagerð. Hann var þar þátttakandi og gaf út Ijóðakver,
Vinjar, árið 1932. Jónas gerði lítið að því að halda þessari viðleitni sinni á
loft síðar meir og fór jafnvel um hana gamansömum orðum. Víst voru þau
Ijóð æskuverk og bera þess margan vott, en þó finnst mér að í þeim séu
neistar, sem bera ótvíræðan vott um gáfu, sem mátt hefði ná meiri þroska.
En Ijóðagerð er ekki lifvænlegt starf og það er sjálfgert að leggja hana niður
þegar dagsins önn knýr að dyrum.
Jónas Thoroddsen var um flest gæfumaður. Hann var þeirrar gerðar að láta
smámuni og jafnvel meiri háttar erfiðleika litt á sig fá, mildaði með glaðværð
og opnum augum fyrir öllu skoplegu og hverju því sem gleðja mátti marga
hnökra, sem orðið hefðu vílsömum mönnum og kjarkminni að ásteitingu.
Hann var auk þess mjög glöggur fjármálamaður og tókst snemma að koma
ár sinni svo fyrir borð að hann þurfti ekki að hafa áhyggjur af daglegri af-
komu. Stærsta gæfusporið var þó makavalið. Hinn 23. desember 1933 gekk
hann að eiga Björgu Magnúsdóttur Guðmundssonar, hæstaréttarlögmanns og
um skeið ráðherra. Hún stóð sífellt við hlið hans sem styrkur förunautur og
bjó fjölskyldu sinni heimili sem var frábært að smekkvísi og sönnum menn-
ingarbrag í hvívetna. Börn þeirra voru fjögur; Magnús hæstaréttardómari
kvæntur Sólveigu Kristinsdóttur, María Kolbrún gift Erni Ingólfssyni fram-
kvæmdastjóra, Soffía gift Sigurði Kristinssyni, rafvirkjameistara, yngsta son
sinn, Sigurð, urðu þau fyrir því þunga áfalli að missa í bifreiðarslysi tæplega
8 ára að aldri.
Jónas Thoroddsen náði þeim aldri sem algengt er að dauðinn kveðji dyra.
Þó er eins og hann komi okkur sem eftir lifum sífellt á óvart og ávallt skiiur
hann eftir ófyllt skarð, en eftir lifir minnig mæt, þótt maðurinn deyi. Sú minn-
ing, sem Jónas lætur eftir sig um góðan dreng er björt í hugum vina hans og
kunningja og í mörgum leiftrandi tilsvörum hans sem enn ganga manna á
milli mun hún lifa um langa stund. Blessuð sé sú minning.
Unnsteinn Beck
208