Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Blaðsíða 71

ljósi eftir lagareglum í Ziirich. Væri hér án efa um að ræða málssókn,
sem væri sakamálakennd í eðli sínu.
b) Eðli valds dómstólsins til að ákveða málskostnað.
Því var haldið fram af hálfu ríkisstjórnar Sviss, að þetta vald væri
eingöngu stjórnsýslueðlis.
Mannréttindadómstóllinn komst að þeirri niðurstöðu, að 6. gr. 2.
mgr. fjallaði um sakamálssóknir í heild án tillits til málalykta og væri
ekki takmörkuð við meðferð efnisatriða. Sagt var að í Ziirich-kantónu
væri ákvörðun um málskostnað eðlilegur hluti meðferðar meiðyrða-
mála. Skipti þá litlu, þótt málskostnaðarákvörðun væri tekin síðar en
ákvörðun um efnisatriði og að hún kæmi fram í öðru skjali. Eins og
hér stóð á var um eina dómsathöfn að ræða.
2. Tími.
Sakamálsókn féll niður vegna fyrningar, en ákvörðun þar að lút-
andi var dómsathöfn — sú sem kæran var byggð á.
3. Niðurstaða: Beitt varð 6. gr. 2. mgr.
II. 6. gr. 2. mgr.
1. Verkefni dómstólsins.
Mannréttindadómstólnum bar að takmarka verkefni sitt eftir föng-
um við atvik þau, sem voru tilefni kærunnar.
2. Ákvörðun héraðsdóms.
Reglan í 6. gr. 2. mgr. um að í sakamálum sé maður saklaus, uns
sekt hans er sönnuð, er ekki virt ef í forsendum eða niðurstöðu dóms-
úrlausnar felst sú skoðun, að hann sé sekur, en hann hefur ekki verið
fundinn sekur með lögmæltum hætti og, sérstaklega, ef hann hefur
ekki haft tækifæri til að halda uppi vörnum.
I máli Minelli hafði héraðsdómur í Sviss talið fram komið, að hann
væri sekur, en hann hafði ekki notið þeirra réttinda sem um ræðir
í 6. gr. 1. og 3. mgr.
3. Hæstaréttardómur.
Svissneska héraðsdóminn verður að meta í ljósi þess, að Minelli áfrýj-
aði til Hæstaréttar. Dómur hans var hins vegar aðeins um það, hverj-
ar væru ástæður þær, sem leiddu til niðurstöðu héraðsdóms, en breyttu
honum í engu.
4. Niðurstaða: Brot á 6. gr. 2. mgr.
III. 50. gr. (bætur).
1. Miski. — Dómur mannréttindadómstólsins var í sjálfu sér hæfilegt
úrræði til að veita uppreisn að þessu leyti.
2. Málskostnaður í Sviss. — Kærandi átti rétt á endurgreiðslu
273