Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Blaðsíða 74

ur og sent þær kæranda. Hann hefði getað svarað. Með því að neita að
leggja honum til verjanda, svipti Hæstiréttur hann við munnlegan
flutning tækifærinu til að hafa áhrif á málslyktir.
4. Niðurstaða: Brot.
III. 6. gr. 1. mgr.
Ekki var þörf á að kanna, hvort þetta ákvæði hefði verið brotið,
þegar þess var gætt, að talið var, að 3(c). mgr. greinarinnar hefði
verið brotin.
IV. 50. gr. (bætur).
1. Mannréttindadómstóllinn hefur ekki vald til að fella úr gildi þýska
dóminn eða lýsa atriði í honum ógild.
2. Vegna miska var nóg að gert með því að lýsa yfir, að brot hefði
verið framið.
3. Kærandi átti rétt á endurgreiðslu vegna kostnaðar við kæruna til
Hæstaréttar.
í dómnum var vísað til 8 eldri dóma mannréttindadómstólsins.
8. ECKLE. 50. GR. (BÆTUR).
Dómur 21. júní 1983. Aðildarríki: Sambandslýðveldið Þýskaland.
Efnisdómur var kveðinn upp 15. júlí 1982 af sjö manna deild, sjá hér
að framan. Þessi dómur var einnig uppkveðinn af deild 7 dómara.
I. Beiðni um frestun uppsögu dóms, uns fyrir lægi endanleg ákvörð-
un um bætur í Sambandslýðveldinu.
Þessari beiðni var hafnað, þar sem talið var, að frestun væri ekki
í samræmi við réttlætissjónarmið.
II. Fjártjón.
Ekki var talið, að kærendur hefðu sýnt fram á orsakasamband
milli þeirrar tafar, sem hafði orðið á málsmeðferð, og tjóns, sem þeir
töldu sig hafa beðið.
III. Miski.
Vegna miska var nóg að gert með því að lýsa yfir, að brot hefði
verið framið, en einnig var tekið fram, að tiltekin atriði varðandi mál
kærenda í heimalandi þeirra hefðu áhrif á þá niðurstöðu, að miskabæt-
ur yrðu ekki dæmdar.
276