Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Blaðsíða 83

b) Það hefur litla þýðingu, að lögin frá 15. ágúst 1969 eru ekki
lengur í gildi, þar sem kærandi hefur ekki, þótt svo sé, náð þeim rétti,
sem hann krefst sér til handa.
c) Það skiptir heldur ekki miklu máli, að hverju kærandi stefnir
í raun, þar sem hlutverk dómstólsins ræðst af 6. gr. 1. mgr. mann-
réttindasáttmálans.
2. Opinber málsmeðferð. 6. gr. 1. mgr.
Almennt. — Málsmeðferð í heyranda hljóði ver aðila fyrir leynd
yfir starfi að réttargæslu, og er þetta eitt af því, sem stuðlar að trausti
á dómstólum og því, að markmiði 6. gr. 1. mgr. verði náð, en það er
réttlát málsmeðferð.
Nokkuð er misjafnt eftir aðildarríkjum, hvernig lög og venjur eru
að þessu leyti, en það skiptir ekki eins miklu máli og hitt, að virtur
sé sá tilgangur, sem býr að baki kröfunni um málsmeðferð í heyranda
hljóði.
3. Beiting 6. mgr.
Ekki var um það deilt, að 6. gr. yrði beitt. Mannréttindadómstóll-
inn tók fram, að það færi eftir atvikum hvers máls, hvernig henni
yrði beitt, og verður að taka tillit til allrar málsmeðferðarinnar.
II. Opinber málsmeðferð.
Héraðsdómur og áfrýjunarréttur höfðu fjallað um málið á dómþing-
um og í heyranda hljóði. Hæstiréttur þurfti að halda dómþing, ef niður-
staðan hjá honum var önnur en sú, að máli skyldi vísað frá.
Niðurstaða: Ekki brot.
III. Dómsuppsaga í heyranda hljóði.
Eftir að hafa fjallað um þetta atriði mjög með sama hætti og i máli
Pretto og fleiri, sem rakið er hér á undan, komst mannréttindadóm-
stóllinn að þeirri niðurstöðu, að ekki hefði verið brotið gegn 6. gr. 1.
mgi'.
I dómnum er vísað til 8 eldri dóma mannréttindadómstólsins.
285