Árbók Háskóla Íslands - 01.04.1967, Qupperneq 31

29
Sérfræðingurinn, sem veit æ meir um æ minna eða þrengra
sérsvið, er ekki einhlítur í nútímaþjóðfélagi. Víðsvegar um
heim verður mönnum sífellt Ijósara, hve mikils virði hin al-
menna, víðtæka menntun er, samfara sérmenntuninni. Það er
athyglisvert, að tækniháskólar og tæknideildir háskóla hafa á
síðustu árum lagt stóraukna áherzlu á kennslu húmanískra
fræða, og jafnframt hefir þeirri skoðun unnizt mjög fylgi, að
þeir, sem stunda húmanísk fræði, eigi að sinu leyti að vita
betri skil á náttúruvísindum en nú er. Reynið eftir mætti að
færa yður í nyt færin, sem á því eru að efla almenna menntun
yðar, og vil ég sérstaklega benda yður á að notfæra yður þá
almennu fræðslu, sem kostur er á hér í Háskólanum, t. d. í tungu-
málum, svo og að sækja fyrirlestra, sem m. a. gestir Háskól-
ans erlendis frá flytja hér árlega.
Ekkert er þroskasamlegra en glíman við erfið andleg við-
fangsefni, tilraun manna til að fá sig fullreynda og þau sigur-
laun, er menn finna, að þeir hafa náð fullum tökum á við-
fangsefni. „Cogito ergo sum“ — hinn dásamlegi hæfileiki manna
til að hugsa og brjóta til mergjar viðfangsefni er hin æðsta
Guðs gjöf til manna, og þann hæfileika ber oss að þjálfa og
þroska eftir mætti. Haldið ótrauð, ungu stúdentar, á bratta
háskólanámsins og látið ekki bugast, þótt á móti blási. Minn-
izt orða Sverris konungs: „1 flótta er fall verst."
Vanhöld í námi eru of mikil hér við Háskólann, og ég vil sér-
staklega benda á, að það er aðeins lítill hluti þeirra kvenna,
sem hefja hér nám, er Ijúka námi. Er þessu ólíkt farið í ýms-
um öðrum löndum, svo sem t. d. í Bandaríkjunum, Sovjet-
ríkjunum og Finnlandi. Þjóðfélag vort þarfnast mjög aukins
fjölda háskólamenntaðra kvenna á ýmsum sviðum, og leyfi ég
mér að beina þessum ábendingum í vinsemd til yðar, ungu
konur, er nú hafið setzt í Háskólann.
Ég vil brýna fyrir yður öllum staðfestu og reglusemi í hví-
vetna. Takið virkan þátt í félagsstarfsemi og auðgið og bætið
félagslífið hér við skólann. Látið yðar getið að mannúð og
samúð, „hvars þú bölvi kannt, kveð þú þér bölvi at“. Megi þekk-
ingin verða yður líknstafir, en ekki meinstafir, hvati til at-