Búnaðarrit - 01.01.1893, Page 59
55
mesta, verðum vjer að laga fyrst, en þoka svo hinu i
horfið á eptir.
Mjer er ekki vel ljóst, livað átt er við með „aðal-
kaupstefnu“ í Iandinu sjálfu fyrir innlendan kaupeyri.
Verðlag á honum lilýtur ætíð að vera gjörsamlega háð
þeim straumum, sem ráðandi eru á hinum erlenda mark-
aði. Öll þau áhrif, er vjer getum haft á verðlag hans
eru fólgin í því tvennu: 1. að vanda vörur vorar sem
mest að gæðum, og auka álit þeirra og verð á þann
hátt, og 2. að sjá um þær sjálfir með sem minnstum
afföllum og kostnaði, sem lengst áleiðis til þeirra, er
brýnasta þörf liafa fyrir þær, og þess vegna borga þær
bezt. Hvort þetta skeður með þeirri aðferðinni eða hinni,
er mál fyrir sig.
Pað getur nú ætíð orðið álitsmál, þegar á að fjölga
atvinnuvegum, eða auka þá, einkum þar sem eins margt
liggur í kalda koli og lijer hjá oss, að hverju menn
skuli snúa sjer fyrst. Það getur sem sje verið skaðlegt,
að færast of mikið í fang, liafa of mörg járn í eldinum,
káka við of margt í einu. — En — jeg vona, að allir
skynsamir menn sjeu sammála um það, að tilraunir í
rjetta átt til umbóta á verzlun landsins, geti eigi skaðað
neinar aðrar framfarir, heldur hljóti þvert á móti að
greiða þeim veg.
Jeg hef að framan liðað verzlunina í þrjár greinar,
og eru þær auðsjáanlega mismunandi auðveldar og mis-
munandi arðsamar, og er vert að skoða þær hverja fyr-
ir sig.
Tökum t. d. vöruflutningana. Sá gróðavegur, að
eiga skip til vöruflutninga milli íslands og annara landa,
er auðsjáanlega oss um megn1, að minnsta kosti nú, og
') Allt öðru máli er að gcgua um það, að laudamenn taki ajálfir á
leigu akip til vöruilntuiuga, og mun jeg tala um það aíðar.