Búnaðarrit - 01.08.1916, Blaðsíða 13

BÚNAÐARRIT
171
þurkhúsum, þar sem þeir yfir kolaeldi, við meira en 100
stiga hita, þurka nær alt vatn úr heyinu. Telja þeir
að þá tapist því nær ekkert úr heyinu, og vænta þeir
sér mikils úr þeirri átt. — Þetta fáum við líka, þegar
raföldin rennur upp hjá okkur.
Veðráttan. En gleymum ekki veðráttunni. Gleymum
ekki hausthretunum. Gleymum ekki hrakn-
ingunum, vinnutjóninu, heyskemdunum, skömminni,
skaðanum, sem af því hlýzt — og nú t. d. er ný-
afstaðinn. Hann hefir margan þrekmanninn beygt, vegna
þess að alt of fáir vildu færa sér í nyt þekkingu og reynslu
sér færari manna.
Burt með svefnpokann. Látum 1913 og 1914 standa
sem ógnandi svipu yfir höfðum okkar. Byggið votheys-
tóftir og notið þær. Yotheystóftir vel notaðar eru fóður-
forðabúr. Þá getið þið hnarreistir — eins og mentuð-
um inanni sæmir — horft beint framan í næstu harð-
indin, því að þau koma aftur áður en varir eins vissu-
lega og dagur fylgir á eftir þessum degi.
Það er haust. Rok og rigning. En annaðhvort er
að reyna að slá meira, safna meiri fóðurforða, eða fækka
bústofninum, því illa hefir heyjast að sumrinu. Það er
ömurleg tilfinning, sem grípur mann, að fara að slá í
svona veðri, og svo er kvíðinn fyrir vetrinum — alt
hjálpast að, til þess að draga úr kjarkinum. Til hvers
er verið að hjakka, ekkert þornar. Jú, heyið er flutt
heim á tún, eina þurra blettinn. Þar grotnar það niður
og stórskemmir túnið. En lítið hefir ræzt úr með fóðurforð-
ann. Gætni maðurinn rekur féð í kaupstaðinn, sér
þó eftir fallegu lífkindunum sínum, en trassinn setur á
„guð og gaddinn", og afleiðingin er oft — horfellir. —
Þetta er Ijót Jýsing, en svona eru, þvi miður, margir
kaflar í búnaðarsögu okkar.
En votheystóftin stendur og bíður eftir haustfengnum.
Virðist það óliku saman að jafna, að demba heyinu ofan í