Búnaðarrit - 01.08.1916, Blaðsíða 12

170
BÚNAÐARRIT
Hvað gefa nágrannar okkar ? — Englendingar rækt.a
rófur og gras, Ameríkumenn grænmais, Danir rækta hór
um bil tómar rófur, sama gera Norðmenn og Svíar, þar
sem jarðrækt og búfjárrækt eru á háu stigi — rækta
auðmelt, lystugt og safamikið fóður handa skepnunum.
Hvað gefum við ? Þurt liey, sem er miklu oftar
meir og minna stórgallað en óskemt — úr sér sprottið,
trénað og ómeltanlegt — hrakið, efnasnautt, myglað,
óholt eða jafnvel banvænt — brent, óætt og ónýtt.
Nú er svo ástatt með þjóð vorri, að þegar eg tek
frá sárfáar heiðarlegar undantekningar, kann enginn að
rækta rófur hér á landi, -og eg er hræddur um, því
miður því er nú þannig varið — að þess verði langt
að bíða, þótt rófur geti vitanlega þrifist hér prýðilega
rétt í ölium sumrum.
Því þá ekki einmitt að búa til vothey, og láta það
koma í staðinn fyrir rófurnar, fylla eitt meginatriði
fóðurfræðinnar: gefa skepnunum safamikið fóður?
En það er fleira, sem mælir með votheysgerð. Þýzkar
og amerískar heyverkunartilraunir fullyrða, að ómögu-
legt só að þurka hey, án þess að efni tapist. Jafnvel í
bezta veðri og þurk tapist alt að 10% af þurefni, en
strax og heyið liggi i nokkra daga, án þess að þorna,
tapist miklu meira, eða alt að helming, ef um rr.ikinn
hrakning er að ræða. Sbr. „Heyverkun" í 8. hefti
„Búnaðarritsins" 1913.
Engin heyverk-í þessum nýtízku votheysturnum Ameríku-
nnarnðferð manna segja þeir að aldrei þurfi efnatjón
betri. að verða meira en 10%, og jafnvel megi
koma því ofan í 5% af upprunalega efna-
magninu. Þeir fullyrða blátt áfram, að það sé engin
heyverlcunaraðferð Jiekt, þar sem tapist jafn-lítið af nær-
ingarefnum eins og einmitt við votheysgerð. Þó má bæta
því við, að nú eru Ameríkumenn nýfarnir að þurka hey,
lucernu eða alfa alfa hey, sem þeir kalla, í sérstökum